Ik zat in een vette crisis de laatste weken. Goddank ben ik er nu weer uit, maar het ging diep. Eigenlijk kwam ik er achter, aan de hand van Dylans moeite met naar school gaan, dat ik in de ruim 6 jaar waarin ik nu zijn moeder ben, behoorlijke fouten heb gemaakt. Ik heb hem te afhankelijk van mij gemaakt. Ik heb te veel voor hem gedaan. Ik heb hem veel te veel willen beschermen tegen pijn. Ik heb hem niet genoeg gestimuleerd richting zelfstandigheid. Ik ben te toegeeflijk geweest. En ik heb veel te weinig ruimte genomen voor mezelf in de relatie met mijn zoon. Dit even in een notedop. En al deze dingen nam ik mijzelf intens kwalijk de afgelopen weken. Ik kon het NIET relativeren. Echt helemaal NIET. Alle mensen mogen blinde vlekken hebben, maar ik niet. Boeken vol casussen van mensen met blinde vlekken heb ik gelezen, en ik vind ze allemaal even begrijpelijk. Maar nu ik een enorme blinde vlek bij mezelf tegen kom...
Zo. Deze blog maar weer eens nieuw leven inblazen! Niet te geloven wat is dat lang geleden dat ik wat geschreven heb! Van alles gebeurd intussen, lekker op vakantie geweest, en nu is de school weer begonnen. Dylan in groep 3. Leren lezen. Andere juffen, veel nieuwe kinderen. Dylan zag er enorm tegen op, onder andere omdat ie het idee had dat ie niet meer mocht tekenen in groep 3, en dat vindt ie zo ongeveer het leukste wat er is! Maar dat viel natuurlijk reuze mee. Toen ik 'm maandag ophaalde uit school, was het eerst wat hij zei: "het was veel leuker dan ik dacht". Ikke blij! En het grappige is.....
En terwjl ik in de auto zit op weg terug naar huis nadat ik Dylan naar school heb gebracht, schiet het me ineens weer te binnen. Shit. Ik ben het vergeten. Had tegen Dylan willen zeggen dat ie nooit iets tegen zijn zin in hoeft te doen als vriendje X iets van 'm vraagt. Gister hoorde ik dat vriendje X een ander jongetje had aangezet om op de bril van een andere klasgenoot te trappen. Jemig, het moet niet gekker worden! En van de overblijf-juf hoorde ik dat vriendje X heel vaak Dylan opdraagt dingen voor 'm te doen. "Want anders ben je mijn vriend niet meer." Vandaar dat ik er op gebrand was 'm dat mee te geven: geen dingen doen die je niet wilt. Nou denk ik niet dat Dylan snel andere kinderen....
Ik wou dat ik het kon vasthouden, vastleggen, nooit vergeten, de mooie momenten met Dylan. Liefst dat de tijd even stil zou staan. Zodat ik het nog intenser zou kunnen beleven. Dikke onzin natuurlijk. Het is mooi genoeg om het te beleven zoals het is, maar ik wil maar aangeven hoe móói ik die momenten vind. Zoals gister toen we na het eten onszelf tracteerden op een lekker toetje, ijs met aardbeien en slagroom, jummie! Vooral het vanille-ijs is bij Dylan favoriet. Toen ie daarvan aan het smikkelen was, zei hij: ...
We hebben een heel ander kind! Echt, de sfeer van de dag is zo enorm anders sinds woensdag. Die dag ontdekte onze acupuncturist een overgevoeligheid voor tarwe bij Dylan. Dat ik er niet eerder aan gedacht heb!!!!! Ik heb het zelf ook namelijk, en ik eet mondjesmaat tarwe. En als ik er een tijd lang teveel van gehad heb, krijg ik jeuk en raak ik uit balans, maar dat gebeurd hoogstzelden meer. Dylan heeft geen jeuk, maar wel heel vaak buikpijn. Zodra hij gaat eten bijvoorbeeld. En de laatste tijd had zijn gevoeligheid wel drastische vormen aangenomen. Bij elk ding wat mis ging: huilen of (ik haat het woord maar ik weet geen betere:) gejammer. Als ik nu terugkijk zie ik wat er aan de hand geweest is, hij was zo labiel als een deur! Maar het suffe is, als je er midden in zit, zie je het niet. Niet vanuit de overzichtpositie in elk geval. Hoe een situatie geleidelijk aan.....
Een verfrissende huilbui, lekker! Ik vind 't soms zo moeilijk een balans te vinden tussen 'spelen' en de dingen doen die gedaan moeten worden. Nee, eigenlijk heb ik gewoon moeite om bij me zelf te blijven. Dylan wil van alles vandaag, het begon ermee dat ie wou verven. Leek me een goed plan maar daar moet wel het een en ander voor gedaan worden. Werd leuk, Dylan had natuurlijk meer hulp nodig dan ik dacht en uiteindelijk zat ik enthousiast mee te verven en liggen er nu twee schilderijtjes op tafel te drogen, één van hem en één van mij. Dus daarin koos ik ervoor mee te spelen, en ik had er echt plezier in ook al had ik daarvoor mijn eigen plannen uit mijn handen laten vallen, vond het lekker om te klodderen. Maar daarna moest natuurlijk alles opgeruimd worden. Tja en dan begint Dylan te trekken. Hij heeft....
De verjaardag is voorbij. Jippie. Dylan is nu echt 6. De vriendjes zijn geweest, de buurkinderen en de familie. En dat in twee afdelingen, de vriendjes en de buurkinderen op z'n verjaardag na schooltijd, en de familie twee dagen later. En nu kan ik geen hapjes meer zien, geen taart, geen slingers. Nee, ik vond het best leuk, vooral het kinderpartijtje, maar ik had zoals gewoonlijk me een hoop werk op de hals gehaald. Tijdens dit soort events kun je mijn perfectionisme in optima forma aan het werk zien. Niet alleen het huis en onze tuin moesten versierd zijn, maar ook het hele grasveld daarachter! Vlaggetjeslijnen alleen leek me niet voldoende, ik liet ook nog een party-tent aanrukken. Want dat ziet er zo gezellig.....
Het begint me te nekken, het gebrek aan avonden! Als ik heel, heel eerlijk ben (en dat ben ik meestal niet hierover want het is té extreem), dan heb ik sinds de geboorte van Dylan al geen avonden meer. En dan overdrijf ik niet. Toen Dylan een babietje was gebeurde het nog wel eens, sporadisch weliswaar, maar het kwam soms voor, dat ik ineens vanaf 7 uur een lap tijd voor me had. Ik zie me nog in de tuin spitten op zo'n avond, al mijn frustratie over Dylan zijn slaappatroon gooide ik er in, in het uittspitten van een stel stevige struiken. En misschien staat het wel symbool voor dit verhaal, die struiken, want sinds die tijd zit er nog steeds niks nieuws in de grond op die plaats. En met Dylans slaappatroon is het geen spat beter. Nog steeds......
Gelukkig zegt Dylan alles tegen me. Niet altijd direct na schooltijd, dan is het voor hem vooral belangrijk om mij zijn tekeningen te laten zien. De ene na de andere brandweerauto komt voorbij, en ze worden steeds mooier ook! Maar als ik 'm dan vraag naar school, wat ie gedaan heeft of zo, zegt ie steevast: "dat is te ingewikkeld om uit te leggen". Daar leg ik me dan maar bij neer. Maar als er iets belangrijks gebeurd is, of iets heeft veel indruk op 'm gemaakt, dan komt het er meestal op een later tijdstip uit. Zoals vanmorgen bij het aankleden. Met grote ogen vertelde Dylan dat vriendje X. hem....
