'Taking the struggle out of parenting'

Daar waar het meestal mis ging tussen mij en Dylan (maar ook tussen mij en Brenny), is dat zijn handelen een bepaald gevoel opriep, en dat ik dan reageerde op basis van dat gevoel. Het gevoel wat opgeroepen was door iets wat Dylan zei of deed. Maar het maffe is, het is mijn gevoel wat opgeroepen werd, getriggerd zo je wil. En dat gevoel heeft niet per definite met Dylan te maken. Want het is mijn gevoel. Kan me voorstellen dat dit vrij abstract klinkt. Voorbeeldje. ik raak geïrriteerd als ik Dylan naar bed probeer te brengen en hij is alleen maar bezig te ouwehoeren, het schiet niet op. Ik krijg het gevoel dat ie met opzet mij zit te dwarsbomen. En dat irriteert me. Meestal legde ik onmiddelijk de link tussen Dylans gedrag en mijn irritatie. En kreeg Dylan (uiteindelijk) mijn irritatie op zijn dak. Maar als ik beter kijk gebeurt er.....

Harmonie

Dit is een weekend van volstrekte harmonie! Heerlijk is dat. En dat betekent niet dat er geen tranen vloeien, of dat alles vlekkeloos verloopt. De harmonie zit 'm er in, dat er ruimte is voor de gevoelens voor iedereen. Want natuurlijk gebeuren er ook dingen die niet leuk zijn, daar waar mensen samenleven zijn er verschillende belangen en die botsen soms nu eenmaal. Maar als er ruimte is voor de gevoelens van iedereen, dan blijkt harmonie ook dwars door alle moeilijker momenten heen te blijven bestaan! Zoals gisteravond. We haalden de post van de mat en Dylan zou Brenny vertellen dat de post die hij verwachtte er niet bij zat. En vervolgens zei ik dat zelf, in mijn onnadenkendheid, tegen Brenny. Dylan hevig teleurgesteld. Ja maar ik zou dat zeggen! Blunder van mij, want Dylan had het al aangegeven dat ie dat zou gaan zeggen. Ik voelde zijn teleurstelling, hij had het papa willen zeggen! Ik ben met 'm op de bank gaan zitten....

Een heel gelukkig nieuwjaar!!!

Allereerst wens ik jou een ontzettend mooi en blij jaar!!
De eerste dag van dit jaar vandaag. En hoewel ik me moe voel, voel ik me ook verwachtingsvol en vol goeie moed. Een schone lei als het ware. Dat kan natuurlijk elke dag maar op 1 januari voelt dat toch specialer. Zo'n heerlijk onbetreden jaar waarin ik de dingen die ik goed en fijn vind voortzet, en de dingen waar ik minder tevreden over ben loslaat. Waar ik niet tevreden over ben, is mijn blogfrequentie. Dan weer wel, dan weer lang niet. In het afgelopen jaar zijn er veel dingen veranderd die daarvan de oorzaak zijn. Zoals Dylan die naar school ging. Ik dacht dat ik dan méér tijd zou hebben, maar ik heb veel minder tijd! Daar moet ik bij zeggen....

Jantje lacht, Jantje huilt

Wij hadden vroeger zo'n spel, Jantje huilt, Jantje lacht heette dat. Zo is het vandaag met mij. Een paar uur na mijn vorige (blije) blog ben ik al diverse emoties gepasseerd, Ellen lacht, Ellen huilt en Ellen lacht weer. Ik moest Dylan vandaag weer ontzettend verdrietig achterlaten op school. Dat is de laatste maand een weerkerend iets en het raakt me dieper dan diep, verschrikkelijk vind ik het om mijn zoon huilend achter te laten. Toch helpt dat hele dankbaarheidsgevoel van vanochtend me heel erg vandaag, ik vind het heel rot voor Dylan maar ik ben ook blij dat ik 'm zo even zie tussen de middag, kan ie even opladen als ie dat nodig heeft. Dat ik me nu wel weer goed voel is ook de ontwikkeling die ik in de loop van deze maand door maak. Ik heb erg veel gehuild om het huilend achter laten van Dylan, omdat ik voelde dat hij iets niet aan kon. Maar....

Gelukkig

Wat kan een mens toch gewoonweg intens gelukkig zijn! Dat ben ik vandaag. Voel me erg dankbaar over van alles:  dat ik een gezellig sinterklaasfeestje in elkaar heb weten te draaien, dat we financiëel in staat zjn om leuke cadeautjes te kopen, dat we lekker eten in huis hadden en hebben, dat het warm is in huis, dat we van elkaar houden, en ga zo maar door! Het leuke van dankbaarheid is, is dat het zich uitbreid als een olievlek, dat gevoel. Het is in de eerste plaats een heerlijk gevoel om te voelen, maar het heeft ook nog eens een gigantische impact op de rest van de dag; op de .....

Spanning

"Het is nu echt de bedoeling dat je gaat slapen!" En terwijl ik deze zin enigszins ferm uitspreek, word ik me bewust dat mijn lichaam verstrakt als ik dit zeg, mijn schouders en mijn nek met name zijn gespannen. En ik realiseer me op hetzelfde moment, dat ik wegraak van mijn kern als ik meega met die spanning in mezelf, en dat ik in een machtsstrijd verzeild zou raken als ik die spanning laat spreken. In plaats daarvan laat ik het maar even los, dan maar niet slapen, althans niet op dit moment. Want met dit korte moment van bewustwording hoe de spanning in mij, mijn communicatie naar Dylan toe bepaalt, realiseer ik me ook......

Overblijven

Ik vertelde het laatst al, Dylan blijft niet over in tegenstelling tot alle andere kinderen van zijn klas. Heel soms wordt er eens eentje tussen de middag gehaald door een opa of oma, of door een moeder die omdat ze zoveel werkt graag wat meer tijd met haar kuiken doorbrengt, maar het gros blijft op school. Voor Dylan was dat geen optie, het leek hem afschuwelijk, helemaal omdat de juf dan weg gaat en er een oppasjuf voor in de plaats komt. Oké, ik fiets wel. 'Wie weet komt 't vanzelf' was mijn gedachte omdat ik allang blij ben dat ie zonder morren naar school gaat na een zeer moeizame start. En los daarvan vind ik het ook gewoon fijn om hem te zien tussen de middag! Toen ik hem in het begin tussen de middag op kwam halen, stond ie al....

Vissticks als ontbijt

Wat ontbijt betreft is Dylan onveranderlijk, het is steevast geprakte banaan met biogarde en aardbeienmuesli. Elke dag. Maar zoals alles is ook dit aan verandering onderhevig want sinds twee weken wil ie variatie. Gelijk heeft ie. Maar wat dan? Het moet vooral ànders zijn. Zo verzon ik vorige week een torentje van stukjes fruit. Prachtig vond ie het. En ik ook, want ik verbaas me soms over mijn eigen inventiviteit. Mijn kind haalt het beste in me boven. (En het slechtste, maar dat is een andere blog.) Vanochtend wilde hij ook wat anders, maar dan ook helemaal anders, geen broodje of zo. Ik verzon van alles, en maakte er een spel van, dingen die me heel vreemd voor kwamen als ontbijt, of rare combinaties.....

Boomkroonpad

Herfstvakantie. Lekker veel tijd met elkaar doorbrengen leek me. Maar het liep heel anders, de tijd werd opgeslokt door een aantal onverwachte zaken en de week was voorbij voordat ik een keer goed adem had gehaald. En vooral voor Dylan vond ik dat klote. Merkte ook aan hem dat ie iets tekort kwam, beetje hangerig, 'mama, ik voel me niet zo lekker', maar verder kiplekker. En ik voelde aan mijn water dat ie één op één aandacht nodig had, even tijd voor Dylan en mama. Dus. Wij togen vandaag naar het Boomkroonpad van Staatsbosbeheer, een prachtige toeristische trekpleister in de bossen van Drenthe. Ik wist dat het bestond, maar was er nog nooit geweest. En ondanks de enorme hoeveelheid mensen  (wat wil je, mooi weer én herstvakantie) ....