'Taking the struggle out of parenting'
- Details
- Gepubliceerd: dinsdag 19 januari 2010 07:32
...het volgende: Dylan speelt zoals elk kind speelt, ouwehoert omdat ie een feest van het leven wil maken. Het schiet niet op zoals ik het graag zou zien, en dat al voor de 800e avond achter elkaar! Die irritatie is in mijzelf opgebouwd en daardoor lukt het mij voor geen meter om speels te zijn, om mee te bewegen met het leven, en al spelend Dylan gewassen en "gestreken" te krijgen. En ik heb het gevoel dat Dylan mij dwars zit, en als ik verder inzoom op die gevoelens, zit er een bozige Ellen in die gevoelens, een Ellen die het idee heeft dat ze opzettelijk gedwarsboomd wordt, beetje grumpy typ. Maar die gevoelens die zitten in mij, en Dylan is er absoluut niet verantwoordelijk voor. Maar als ik niet oplet, dan krijgt hij wel mijn shit over zich heen. Wat ik mezelf de laatste tijd aan het aanleren ben, is me bewust zijn van dat rottige gevoel in mij, even een seconde aandacht voor mezelf en voor dat rotgevoel, mezelf een denkbeeldige knuffel geven, of mijn grumpy kant even een kop thee inschenken, even lief zijn voor mezelf, en lief zijn voor dat gevoel. Door dat kleine moment van aandacht voor mezelf, neem ik de verantwoordelijkheid voor mijn gevoelens en creëer ik ruimte voor mijn meer flexibele kanten. Ik reageer niet meer vanuit dat rotgevoel, maar laat het er zijn, het hoeft niet gelijk opgelost te worden! Daardoor richt ik me veel meer op de connectie tussen mij en Dylan, richt me meer op zijn verhaal en zijn perspectief en laat ik de communicatie tussen ons niet vertroebelen door de in mij opgroepen gevoelens.
'k Heb het onder andere geleerd door het lezen van Raising Our Children, Raising Ourselves van Naomi Aldort. Het kwartje is daardoor bij mij echt gevallen. Zij geeft een simpele methode om de communicatie met je kind te verbeteren. De ondertitel van haar boek is dan ook: taking the struggle out of parenting. En het werkt. Als een dolle. Ik zal haar formule even kort weergeven. Om de essentie compleet te pakken is het natuurlijk handiger haar boek te lezen, echt een aanrader, maar dan krijg je even een indruk. Haar formule bij 'calamiteiten': S.A.L.V.E.
S Seperate yourself from your child's behavior and emotions with a Silent Self-talk. Deze stap is het moeilijkst, omdat het proces van reageren meestal volautomatisch gaat, de kunst is een vertraging van een minuut in te bouwen en je bewust te zijn van je emoties en gedachten op dat moment. Vaak zit je zonder er erg in te hebben, vol met gedachten over hoe een kind zich zou moeten gedragen (die weinig met de realieit van een kind te maken hebben) of over hoe het zou moeten gaan. Als je je bewust wordt van die gedachten, kun je nagaan hoe je je voelt bij die gedachten. En over hoe ze je reactie beïnvloeden.
A Attention on your child. Als je na wat oefening de eerste stap wat meester bent, kun je je aandacht weer focussen op je kind, en op wat ie nodig heeft.
L Listen to what yuor child is saying or what his actions may be indicating. Heel eenvoudig, luisteren, maar het grappige is, dat als je je bewust bent van je eigen drijfveren, je veel beter kunt luisteren naar de eigenlijke behoefte van je kind.
V Validate your child's feelings and the needs he expresses without dramatizing and without adding your own perception. Hoe je dat woord 'validate' nou precies moet vertalen, ik weet het niet goed. Maar mijn ervaring is wel, dat als mijn eigen emoties er niet tussen zitten, ik veel beter in staat ben om de gevoelens van Dylan er te laten zijn. Net zoals die van mij er mogen zijn, zonder dat ze gelijk opgelost hoeven worden. Als ze er even mogen zijn, lost het zich meestal vanzelf wel op en leert je kind omgaan met zijn emoties en de intensiteit ervan.
E Empower your child to resolve his own upset by getting out of his way and trusting him. Niet gelijk alles willen oplossen,(da's een vette valkuil van mij!).
Heel verhaal, maar eigenlijk is de eerste stap het belangrijkste en vloeit de rest na verloop van tijd voort uit je vermogen om je bewust te zijn van je eigen aandeel in het gebeuren. Het levert mij in elk geval zo'n intensivering van het contact met mijn kind op! Ik kan het echt iedereen aanraden, maar misschien kunnen heel veel moeders dit automatisch? Ik weet het niet. Ik vind het in elk geval een enorme verrijking van mijn relatie met mijn kind. En met de rest van de wereld....
Poeh, wat een verhaal zeg. Sorry hoor, moest er even uit. Is eigenlijk geen blog meer maar meer een verhandeling... 
Reacties
En in het voorbeeld wat je vertelt, ja daar is jouw emotie het onmiddelijke gevolg van de actie van jouw kind, of course! In die zin niet te vergelijken met wat ik bedoelde. (Dus ik denk niet dat daar ons verschil zit, maar misschien zie ik iets over het hoofd.)
Ja hoor, wat er maar werkt! Helemaal eens, ik denk ook dat wat voor de één werkt niet per sé voor de ander hoeft te gelden, geen mens is gelijk, dus ook geen moeder is gelijk. En datzelfde gedlt voor onze kinderen. En dan hebben we het nog niet eens over waar we in getriggerd worden, dat zal ook weer voor elk mens verschillend zijn. Ik heb alleen willen vertellen wat voor mij giga werkt, ik ervaar het echt als een eye-opener: daar waar ik jaren geleden al las over geweldloze communicatie en ik de theorie volledig begreep en omarmde, in de praktijk kon ik er geen knol van, ik sloeg volledig de plank mis. Maar door deze point of view snap ik het ineens wél. En daar moet ik bijzeggen, Dylan is in de loop der jaren zeer gevoelig geworden voor deze materie, ik hoef maar even mijn shit (onbewust) bij hem neer te leggen, en ik ben het contact kwijt. Dus inspireerde hij mij enorm om dit te gaan snappen en toepassen.
Hé bedankt voor je input! Vink fijn.
Liefs!
Mijn peuter test (onbewust!) wel degelijk uit wat wel en niet kan. Logisch, hij is bezig met autonomie. Ik kreeg laatst een klap in mijn gezicht omdat we het oneens waren. En ook dan mag hij best zien wat zo\'n klap veroorzaakt: een boze, verdrietige mama. Ik wil dat hij weet dat slaan binnen onze relatie niet kan. Dus hij ervaart mij emoties daarbij, hij is er niet de \'schuld\' van, maar zijn gedrag veroorzaakt het wel degelijk (zit daar ons verschil?). Ik probeer hem net zo verantwoordelijk te laten zijn voor zichzelf en onze relatie als ik dat ben voor mijzelf en mijn relatie met hem, met inachtneming van zijn leeftijd, de situatie, vermoeidheid etc. Met andere woorden: ik probeer zijn autonomie te stimuleren door hem te laten zien wat zijn gedrag veroorzaakt binnen onze relatie, zodat hij bij een volgende botsing niet mij slaat maar zijn boosheid op een andere manier ventileert.
Al schrijvende denk ik dat het verschil zit in het denken over verantwoordelijkheid voor gevoelens. Mocht mijn kind voor de 800e keer een drama maken van het naar bed gaan, dan zou ik willen laten zien wat zijn verantwoordelijkheid daarin is. Als zo\'n situatie voor mij niet werkt (ik wil mijn avond terug, ik heb geen zin om steeds anderhalf uur bezig te zijn met tanden poetsen en verhaaltjes lezen,ik raak daar geirriteerd van en zo wil ik het niet), dan zou ik proberen een compromis te sluiten: we beginnen om die tijd, we doen het zus en zo (in overleg dus), zijn daar een half uur mee bezig. Het is onze beide verantwoordelijkheid of we dat \'halen\'. Ruimte voor jou, ruimte voor mij.
Maar goed. Helemaal terug naar de essentie: whatever works! Binnen elk gezin werkt het anders. En dat is prima. Wat jij?
Ging even niet zo lekker hier.)
Ik heb nog steeds niet helder wat ik wil zeggen. Dus ik probeer maar wat.
Ik vind het juist zo grappig dat ook als mijn reactie direct in verband staat met het gedrag van Dylan, dat het dan ook geldt. Want als ik geïrriteerd ben, ook al is dat heel begrijpelijk enzo, is nog altijd MIJN emotie, en helpt het het oplossen van de situatie op geen enkele manier. Dan maak ik Dylans gedrag immers de \'schuld\', de veroorzaker van mijn emotie. (Als het mij niet zou triggeren zou ik wel relaxed zijn en gewoon zeggen wat ik wel en niet wil!) Het uiten van mijn irritatie verwijdert mij alleen maar van hem. Hij in de stress, ik in de stress. En als ik dat verhaal toepas, even een moment voor mijn emoties, dan kom ik er wel uit, dan blijf ik in contact. Het hele naar bed gaan verhaal is sinds dit moment al weer een stuk opgeknapt, naar mijn gevoel omdat ik het consequent blijf toepassen. Tuurlijk is het heel begrijpelijk dat ik er van baal, maar het is ook heel begrijpelijk dat Dylan doet wat ie doet, er zijn altijd twee verhalen, en twee kanten aan de zaak. En voor beide moet evenveel ruimte zijn.
Dat wat jij schetst over kijken hoe het werkt met dwarsbomen, herken ik niet. Het zou kunnen dat ik het voorbeeld niet helemaal goed heb utgelegd, waardoor jij het geen goed voorbeeld vindt. Voor mij heeft het juist in deze situatie(waar ik erg veel last van had) heel erg goed gewerkt!
Verduidelijkt dit wat?
Bij de S staat dat je de situatie los moet koppelen van je emoties. In sommige gevallen absoluut waar, als je eigen reactie eigenlijk niets met het gedrag van je kind te maken heeft. Maar op het moment dat je kind werkelijk over jouw grens gaat (en dat lees ik wel als je zegt dat hij voor de 800e keer niet soepel gaat slapen, niet meewerkt, dat zou echt ver over mijn persoonlijke grens heen gaan), vind ik dit niet van toepassing. Jij zegt dat hij van het leven een feest wil maken op zo\'n moment terwijl ik denk dat een kind soms ook echt aan het dwarsbomen ís (niet opzettelijk) om te kijken hoe dat werkt, dat dwarsbomen.
Dus ik snap de theorie, vind m ook mooi, maar het voorbeeld niet passend. Of ik ben gewoon een stuk strenger dan jij :)
RSS lijst met reacties op dit artikel