Boomkroonpad

Herfstvakantie. Lekker veel tijd met elkaar doorbrengen leek me. Maar het liep heel anders, de tijd werd opgeslokt door een aantal onverwachte zaken en de week was voorbij voordat ik een keer goed adem had gehaald. En vooral voor Dylan vond ik dat klote. Merkte ook aan hem dat ie iets tekort kwam, beetje hangerig, 'mama, ik voel me niet zo lekker', maar verder kiplekker. En ik voelde aan mijn water dat ie één op één aandacht nodig had, even tijd voor Dylan en mama. Dus. Wij togen vandaag naar het Boomkroonpad van Staatsbosbeheer, een prachtige toeristische trekpleister in de bossen van Drenthe. Ik wist dat het bestond, maar was er nog nooit geweest. En ondanks de enorme hoeveelheid mensen  (wat wil je, mooi weer én herstvakantie) ....
 
.... vonden we het prachtig! Letterlijk tussen de boomtopppen doorlopen, en als het waait de takken in je gezicht krijgen en ontdekken dat op 22 meter meter hoogte héél veel lieveheersbeestjes vliegen! Met zulk mooi weer is het ook gewoon prachtig in het bos. We hebben genoten, Dylan en ik, en voelden ons heel erg samen. En prompt ging ie vanmiddag toen we thuis kwamen weer lekker spelen, zijn behoefte aan directe aandacht was vervuld en dus kon ie weer lekker z'n gang gaan. Even nog dreigde mijn perfectiosnisme roet in het eten te gooien vandaag: in mijn ijver om een goeie, nee een perfecte-volgens-de-boekjes-moeder te zijn, had ik bedacht dat ik misschien óók nog een kindertheatervoorstelling kon scoren vanmiddag als ik vanochtend maar op tijd zou vertrekken en ik nog kaarten zou kunnen bemachtigen. Maar de voorzienigheid heeft mij van deze dwaling gered! Ik had telefoonnummers van diverse theaters meegenomen, zodat ik ze om elf uur zou kunnen bellen(eerder zijn ze niet open), als we bij het Boonkroonpad zouden zijn aangekomen. Dan zou ik eventueel nog kaartjes kunnen reserveren. Maar toen ik dat wou doen bleek er midden in het bos helemaal geen bereik te zijn. !!!!! Haha! Helemaal achteraf was ik erg blij voor deze redding, want waarom rennen en vliegen als het rustig kan! We hebben er daardoor een heerlijke wandeling aan vast geplakt, de kortste van drie kilometer met genummerde witte paaltjes. Dylan vond het een sport het volgende paaltje met nummer te vinden, beschouwde het als een speurtocht! Dat hadden we anders mooi gemist! Laat ik toch in vredesnaam ophouden een goeie moeder te willen zijn, en elke dag net zo intens genieten als ik vandaag heb gedaan!

Plaats reactie


Beveiligingscode
Vernieuwen