Jantje lacht, Jantje huilt
- Details
-
Gepubliceerd: maandag 07 december 2009 10:33
Wij hadden vroeger zo'n spel, Jantje huilt, Jantje lacht heette dat. Zo is het vandaag met mij. Een paar uur na mijn vorige (blije) blog ben ik al diverse emoties gepasseerd, Ellen lacht, Ellen huilt en Ellen lacht weer. Ik moest Dylan vandaag weer ontzettend verdrietig achterlaten op school. Dat is de laatste maand een weerkerend iets en het raakt me dieper dan diep, verschrikkelijk vind ik het om mijn zoon huilend achter te laten. Toch helpt dat hele dankbaarheidsgevoel van vanochtend me heel erg vandaag, ik vind het heel rot voor Dylan maar ik ben ook blij dat ik 'm zo even zie tussen de middag, kan ie even opladen als ie dat nodig heeft. Dat ik me nu wel weer goed voel is ook de ontwikkeling die ik in de loop van deze maand door maak. Ik heb erg veel gehuild om het huilend achter laten van Dylan, omdat ik voelde dat hij iets niet aan kon. Maar....
....ook omdat er in mij nog tranen zaten die gehuild moesten worden, God mag weten waar ze over gingen, maar ze zaten er nog. Ik geloof dat ik nu een groot deel van die eigen tranen gehuild heb, en kan ik er nu helemaal zijn om te voelen hoe het met Dylan is. Het is soms niet makkelijk voor een sensitief kind als hij om te functioneren in een schoolklas, en daar weet ik zelf alles van. Gelukkig schijnt de zon vandaag en is het troosteloze novemberweer even opgelost door de zonneschijn. En naast mijn diepe meegevoel met Dylan voel ik me nog steeds blij en dankbaar over van alles, en ik merk dat ik die keuze voor dat gevoel steeds opnieuw kan maken.
Zo. Ik ga mijn zoon een dikke knuffel geven, kijken hoe de vlag er bij hangt!
Plaats reactie
Reacties
Oe, lastig hoor die klachten en smeekbedes van jouw spruit! Kan me voorstellen hoe moeilijk dat is voor jullie beidjes!
Vind je dat? Goh dank je! ik stond er vanochtend onder de douche (!) over na te denken. Heel veel ouders hoor ik de gevoelens van hun kind bagatelliseren: - \"zodra je weg bent zijn ze je vergeten hoor\" -, en wat ik probeer is de gevoelens van Dylan helemaal toe te laten, en de mijne ook. Dat voelt verschrikkelijk op het moment zelf, maar na verloop van tijd komt daardoor ook mijn kracht omhoog, en kan ik hem begeleiden in dat wat ie moeilijk vind (en ik ook! want ik kan wel stoer zitten doen, maar als mijn kind lijdt, dan lijdt ik meestal ook!).
Hoop ik ook!
Het is een donders moeilijk vak! Het ligt zo subtiel allemaal en er is geen regel voor te geven, elke situatie is weer anders. Keep up the good work, momma!
Liefs!
Stom dat (virtuele)contacten zo ineens kunnen verwateren.
Want ook nu weer lees ik dit met een knoop in mijn maag. Enigszins hetzelfde hier namelijk, al huilt hij niet bij het weggaan, gelukkig maar, aan de andere kant denk ik dat dat ook veel opluchting zou geven.
nee, die van mij zoekt het in lichamelijke klachten en smeekbedes s\'avonds en s\'ochtends om alsjeblieft niet naar school te hoeven.
Wat ik mij nog goed herinner van toen ik hier nog las, is jouw sterke manier om met de dingen om te gaan, zoals ook nu weer met dit.
Ik hoop dat je dit gevoel voor jezelf kunt blijven vasthouden. Want een moeder die zich helemaal laat leiden door de stemmingen en moeilijkheden van haar kinderen, daar hebben de kinderen niet veel aan...
moeilijk vak, hoor,-)
Ciao!
RSS lijst met reacties op dit artikel