Een nul voor taal en 11-11-11

Of dit een optimistische en inspirerende blog wordt zoals ik ze het liefst schrijf, is maar de vraag. Ik hoop het. Mijn verontwaardiging is in elk geval tot grote hoogte gestegen! Wat er is gebeurd? Gisteravond in bed vertelde Dylan me dat hij een nul had gekregen voor zijn taaltoets. Hij had het bordje van naar de wc gaan op groen zien staan, en was op gestaan om te gaan plassen. Maar hij was vergeten dat dat helemaal niet mocht tijdens een toets, en dus kreeg hij een nul. Mijn mond viel open van verbazing!!! We hebben het hier over een kind van 7! Die nog maar net wat gewend is aan het krijgen van toetsen. Die gewoon vergeten is dat ie niet naar de wc mag. Een nul! Na ja! We renden naar Brenny om het hem ook te vertellen en die viel natuurlijk ook uit bijna uit z'n stoel. Mijn onvrede met de manier waarop veel mensen met kinderen omgaan, met de manier waarop er naar kinderen gekeken wordt, laait weer op. En begrijp me goed, die nul interesseert me niet, al haalt ie z'n hele schoolperiode alleen nog maar nullen, ik weet dat Dylan een enorm slim en sociaal kind is, die nul gaat nergens over en is volkomen oninteressant, cijfers vind ik überhaupt oninteressant. Maar je gaat een kind toch niet op deze manier straffen!!! Want het is gewoon een straf. En ik vind straffen een vorm van het niet respecteren van kinderen. Ga in gesprek, laat zien hoe je het graag wil hebben, maar geef geen straf. Het zet een kind op een plaats waar het niet hoort, als een mindere van de volwassene die de straf uitdeelt. En dat kind is de mindere niet! Het kind heeft alleen minder ervaring in het leven. Maar het kind is eager om samen te werken, om te leren, om te groeien, om te bloeien, mits het met respect behandeld wordt! In dit geval vind ik....

Inspirerende sprinkhaan

Gefascineerd zit ik te kijken. Zó vaak kom je dat niet van zo dichtbij tegen. Een sprinkhaan. Als ik de was wil ophangen zit ie daar, op een knijper, te wachten tot ie door mij gezien wordt. Wat een beauty! Ragfijne pootjes, een soort van angel aan zijn achterlijf (kan zo'n beest steken eigenlijk?), en voelsprieten die minstens zo lang zijn als z'n hele lijf. Prachtig!! Ik ga er even voor zitten om  'm te bekijken en van 'm te genieten, wat een gaaf beestje!!!! Zo maar op mijn waslijn. Voel het ontzag voor de natuur, net zoals ik vol ontzag naar de sterrenhemel heb staan te kijken gisteravond. Wat is het leven in al haar verschijningsvormen toch fantastisch! En dan...dringt het tot me door.... : Waarom.....

Papa's passie

Toen Brenny zijn ongeluk kreeg in 1989, werkte hij op de vliegbasis Leeuwarden bij de luchtverkeersleiding. Werk waar op dat moment in één klap een einde aan kwam. Daarom is het voor hem altijd extra speciaal om naar de open dagen van de luchtmacht te gaan, niet alleen omdat die wereld hem na aan het hart ligt, maar ook om dat deel van zijn geschiedenis, zijn grote passie, met ons, met zijn gezin te delen. Voor Dylan is het allemaal fantastisch, het vliegveld, de straaljagers, dat wat er allemaal te doen is voor kinderen, maar ook: papa's verhalen! En het is een plek waar nogal verhalen gemaakt zijn! Dylan zuigt ze in zich op, want ze zijn echt leuk om te horen, de grappen en grollen die de militairen met elkaar uit haalden, eigenlijk een soort kwajongensstreken, erg grappig! Of dat nog zo is, geen idee. Wat ik wel zag op de beide open dagen afgelopen week, waren heel veel jonge jongens en meiden, die met een enorme betrokkenheid met kinderen bezig waren! Dylan kon te kust en te keur! Door de sportafdeling van de luchtmacht was er een ....

Mooiste moment van de week

Zo. Het zit er op. De eerste week school is met goed gevolg afgelegd: Dylan was goed op tijd, had steeds de goeie spullen bij zich, I passed the test! Nee maar zonder flauwekul, ik vond het druk! Ben de hele week wezen rennen en draven, heb verder niks bijzonders gedaan, "alleen maar" voor m'n gezin gezorgd, maar ik had geen tijd over. Geen tijd voor mijn eigen dingen wel te verstaan: voor mijn bedrijf of voor het schrijven van mijn liedjes. Erg frustrerend. Ik hoop dat ik er de komende weken weer geroutineerd in raak en tijd ga overhouden! Maar goed. Het was ook wel spannend de afgelopen week, want Dylan ging voor het eerst naar zwemles. De meeste kinderen van zijn leeftijd hebben al de nodige diploma's op zak, maar Dylan nog niet. Deze week begon toevallig ook zijn zwemles bij de Reddingsbrigade . Dat doen ze erg leuk, ze geven één op één les omdat elk kind in zijn/haar eigen tempo leert. Dylan vermaakte zich kostelijk! Die moest na een half uurtje in het water klooien bijna huilen omdat het afgelopen was! Echt! Maar het huzarenstukje van de week...

Smile because it happened

"Don't cry because it's over, smile because it happened." Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Vanochtend realiseerde ik me ineens dat je de strekking van deze quote pas kan leven als je in het moment NU leeft, en gelukkig bent in het NU. En dat bén ik, misschien niet voor 100% van de tijd, maar toch best vaak. Toen vorig jaar de vakantie voorbij was en Dylan weer naar school moest, was ik weemoedig: het fijne samenzijn was weer voorbij, de heerlijke momenten die we in het zomerse beleefden waren vervlogen. Maar dit jaar voelt het heel anders! Het was een heerlijke zomer, wat hebben we niet allemaal beleefd met z'n drietjes! Zweden, Hamburg, Legoland, de zee (oh die heerlijke zee!), Noorderzon, het was een prachtige tijd! Maar ik ben niet meer weemoedig...

Incredible Hulk, een gezondheidsoffensief

Ik ben zó blij en opgetogen over de nieuwste ontwikkelingen hier in huis op het gebied van voeding! Ik ben altijd wel bezig met voeding, ben me er erg bewust van wat voeding met me doet en probeer daar een weg in te vinden zonder dat ik drie verschillende dingen sta klaar te maken voor de drie verschillende mensen hier in huis met drie verschillende wensen! Maar dat is een gedoe. Als het aan mij ligt, eet ik veel rauwe groente, noten, zaden en de hele reut. Brenny daarentegen is een behoorlijke carnivoor, die vanwege zijn gewicht al langere tijd bezig is met diverse diëten. En Dylan? Die wil geen groente! Zoveel als zijn moeder lust (ik dus), zo weinig lust hij. Het enige wat we zonder protest naar binnen krijgen is broccoli, gelukkig wel een erg gezonde groente, maar Brenny vindt broccoli maar weer niks. En zo ben ik steeds aan het zoeken naar balans. En die balans was aardig zoek het afgelopen jaar. Zo veel aandacht als ik besteedde aan mijn eigen eten en dat van Brenny....

Star Wars en passie

Dylan gaat uit z'n dak deze week! De hele week hangt al aan elkaar van feestjes en leuke dingen, onder andere door de Noorderzon, een theaterfestival in het Noorderplantsoen in de stad Groningen. Dat is een dikke week elke avond feest! Maar Dylans papa had nog een andere verrassing voor 'm in petto. Dylan is gek van Star Wars: heeft alle Lego Star Wars-filmpjes op YouTube al tien keer bekeken en heeft z'n ene Star Wars-boek meerdere keren verslonden. En toen we in Legoland waren deze zomer, moest als eerste de StarWars afdeling bezocht worden uiteraard. Hij vond het reuzejammer dat ie met z'n 7 jaar nog te jong is voor de films. Maar deze week kwam Brenny er achter dat film één van Star Wars wél voor alle leeftijden is. (niet dat aan te raden is om met je baby naar de film te gaan kijken trouwens, maar goed, da's weer een heel ander verhaal :-) ) Dus had Brenny in het geniep Star Wars I voor Dylan besteld. Woensdag kwam ie binnen met de post. Ik geloof dat we Dylan in tijden niet zóóó enthousiast hebben gezien. Zó blij, zó wild en zó jippie! En hij kan er sindsdien niet meer over ophouden! Iedereen....

Koningskinderen

Wat een drukke zomer is dit! Wel heerlijk hoor, maar ook druk, of liever gezegd: vol. Gisteren een lekker bijkomdagje thuis. Samen met manlief en zoonlief een beetje aanklooien. En samen een DVD-tje gekeken: The Lion King. Een film die volgens mij zowat iedereen gezien heeft, maar ik dus nog niet. De muziek kende ik al wel natuurlijk, maar de film stond al heel lang op mijn verlanglijstje om te gaan kijken. Wat een mooie film. En vooral, wat een mooie boodschap! Herinner je wie je bent. Een koningskind.
Simba, een leeuwenjong, de aanstaande koning, maakt een drama mee: zijn vader gaat dood en zijn jaloerse oom doet hem geloven dat Simba daar zelf de oorzaak van is. Hij vlucht en groeit elders op en verdringt zijn pijn en daarmee zijn achtergrond. Totdat hem duidelijk gemaakt wordt dat hij een roeping heeft, koning zijn. Hij was tenslotte het koningskind, het kind van de vermoordde koning. Eigenlijk zijn we allemaal koningskinderen besefte ik me na het zien van de film, mensen met ontzettend veel in hun mars. Maar door pijn die we in ons leven onherroepelijk tegen komen, al is het 'alleen' maar dat er even niemand is die ons kan zien zoals we werkelijk zijn, vergeten we dat we oneindig krachtig zijn, oneindig sterk, koninklijk. We leven ons leven, zijn misschien zelfs wel een beetje gelukkig, akunamatata (geen zorgen)...

Mama, ik word zo moe van al je vragen!

Ben een belangrijke ervaring rijker! Het begon allemaal een paar week geleden toen Dylan aangaf dat ie ontzettend moe was van mijn vragen. Dat had hard aan kunnen komen, maar dat deed het godzijdank niet, ik kon 'm echt hóren, voelde gelijk wat ie bedoelde. Hij zei het vermoeid, zoals hij het voelde. Hij was er gewoon echt helemaal klaar mee, met al mijn gevraag. Hoe was het op school vandaag, wat heb je gedaan?, nog leuke dingen beleefd vandaag?, hoe ging het met jou en X vandaag?, hoe...., wat....., en hoe ging dat......? Als ik het zo achter elkaar op schrijf word ik er zelf moe van! Ik snapte het gelijk, want ik zie het mezelf door zijn opmerking ineens doen. Altijd. Elke dag. Want praten is mijn manier om contact te maken. En ik vind het zo fijn om 'm weer te zien dat ik gelijk probeer om op alle mogelijke manieren contact te maken. Maar, en dat begint nu door te dringen, dat contact is er al. Altijd al! Vanaf het moment dat Dylan uit me geboren werd is dat contact er, onverbrekelijk. En dat wat ik wil, intunen, dat kan ik beter doen door.....

...