Mama, ik word zo moe van al je vragen!

Ben een belangrijke ervaring rijker! Het begon allemaal een paar week geleden toen Dylan aangaf dat ie ontzettend moe was van mijn vragen. Dat had hard aan kunnen komen, maar dat deed het godzijdank niet, ik kon 'm echt hóren, voelde gelijk wat ie bedoelde. Hij zei het vermoeid, zoals hij het voelde. Hij was er gewoon echt helemaal klaar mee, met al mijn gevraag. Hoe was het op school vandaag, wat heb je gedaan?, nog leuke dingen beleefd vandaag?, hoe ging het met jou en X vandaag?, hoe...., wat....., en hoe ging dat......? Als ik het zo achter elkaar op schrijf word ik er zelf moe van! Ik snapte het gelijk, want ik zie het mezelf door zijn opmerking ineens doen. Altijd. Elke dag. Want praten is mijn manier om contact te maken. En ik vind het zo fijn om 'm weer te zien dat ik gelijk probeer om op alle mogelijke manieren contact te maken. Maar, en dat begint nu door te dringen, dat contact is er al. Altijd al! Vanaf het moment dat Dylan uit me geboren werd is dat contact er, onverbrekelijk. En dat wat ik wil, intunen, dat kan ik beter doen door.....

...

 
....een potje te voetballen of te stoeien, dan door mijn bijna zevenjarige knul te overladen met mijn vragen. Het is één van mijn levenskwesties, daar waar ik geen contact voel, ga ik ongelofelijk mijn best doen om contact te realiseren. Maar door deze opmerking van Dylan realiseer ik me dat ik helemaal mijn best niet hoef te doen, contact is er of is er niet, dat hangt niet van mijn acties af, iemand laat me toe, of niet. En over contact met mijn zoon heb ik niet te klagen, dat is er altijd. En helemaal nu ik me hiervan bewust word, geniet ik er veel meer van. Het brengt rust dat ik niet kom met al mijn vragen, maar gewoon geniet van het samenzijn, geniet van het elkaar weerzien na een lange schooldag. En door mijn ontspanning hierin, komt Dylan ineens op zijn tijd met z'n verhalen.... ik had het kunnen weten, haha! Mooi hoor, opgroeien met een kind.....

Plaats reactie


Beveiligingscode
Vernieuwen