De Tao van een Balletje Trappen
- Details
- Gepubliceerd: dinsdag 05 april 2011 08:39
....dat ik voetbalde met het gevoel dat ik er helemaal geen tijd voor had, dat ik eigenlijk die was nog op moest hangen en het eten moest koken en dit en dat en zus en zo nog moest doen. En dan voetbalde ik wel, maar tegelijk had ik een gejaagd gevoel vanwege alle dingen die ik nog moest. Totdat ik mijn huishouden eindelijk een beetje op orde had, bepaalde basisroutines had ingepland, een wekelijks schoonmaakrondje op maandag, mezelf had aangeleerd om alles gelijk te doen als het zich voordoet (een knoop aannaaien: gelijk doen, een was opvouwen: gelijk doen, kost maar 5 minuten terwijl het in mijn gedachten een half uur is als het blijft liggen).
Dus nu Dylan bijna 7 is, voetbal ik met mijn hoofd vrij in de wolken en de zon: ik voel me dankbaar dat ik gezegend ben met goed functionerende benen zodat ik een balletje met 'm kan trappen, er zijn zat vaders en moeders die dat niet kunnen (en na al die jaren oefenen kan ik het best aardig nu!). Ik heb m'n huis op orde dus ik hoef straks niet meer van alles in te halen. Ik barst van de energie dus ik ga door tot we er mee willen stopppen. Ik ben aanwezig in het moment, met mijn zoon, we zijn samen en genieten van het spelen en het samenzijn. De voorjaarszon schijnt vrolijk op onze gezichten, en ik geniet! Het heeft wat jaren geduurd voor ik er echt van kon genieten, maar mijn ontwikkelingsweg heeft me hier gebracht: ik geniet met volle teugen. En daar ben ik intens dankbaar voor! Het is zo eenvoudig, voetballen met mijn zoon, maar het kan tegelijk alles zijn!
Reacties
Door een foutje van Joomla (het programma waarin deze website geschreven is) heb ik jullie berichten pas heel laat gelezen! Normaal krijg ik daar altijd bericht van, maar nu even niet, vandaar deze late reactie! Dank voor jullie berichtjes, vind ze erg leuk om ze te lezen! En geniet-ze allemaal ,-)!
Groetjes! Ellen
Lieve groet, Marian
Dank je!
En ik, waar zit ik?
Met marian -zie boven- ben ik ook veel ontspannener dan destijds als moeder nu ik grootmoeder-met-gebreken ben....ik doel op versleten kniƫen. daar ben ik niet dankbaar voor, wel voor het kontakt met mijn kleinzonen.
groeten aan de familie! Adriana.
RSS lijst met reacties op dit artikel