De Tao van een Balletje Trappen

De buurt waar we in wonen vind ik niet super, maar we zitten op een mieters plekje: op een hoek met een hoop groen om ons heen en een groot grasveld voor de deur. En zodra het gras niet meer te nat is, gaan Dylan en ik weer balletje trappen, heerlijk! Voor mij is het ook een soort referentiepunt, want omdat ik dit al jaren met Dylan doe, ik denk al vanaf dat ie één was, kan ik mezelf zoals ik dit jaar ben vergelijken met andere jaren. En daaraan kan ik zien hoe goed het eigenlijk met me gaat! Ben nu vééééél relaxter dan eerdere jaren. Kan me nog goed herinneren dat ik eigenlijk helemaal geen energie had om te gaan voetballen, maar het toch deed, om Dylan natuurlijk. Ik kan me nog goed herinneren dat ik voetbalde met het gevoel dat het eigenlijk een papa-ding is, dat voetballen, omdat ik er niet zo goed in ben. Maar ja, Dylans papa zit in een rolstoel en kan helemaal niet voetballen al zou hij dolgraag willen. Dus moet ik. En dus voetbalde ik met best wel een arme-ik gevoel. Tot ik ontdekte dat ik best wel ondankbaar ben als ik zo denk, heel begrijpelijk allemaal, maar ik koos in feite voor een rotgevoel, in plaast van voor een blij gevoel (proces van jaren!). Ik kan me nog goed herinneren....
 
....dat ik voetbalde met het gevoel dat ik er helemaal geen tijd voor had, dat ik eigenlijk die was nog op moest hangen en het eten moest koken en dit en dat en zus en zo nog moest doen. En dan voetbalde ik wel, maar tegelijk had ik een gejaagd gevoel vanwege alle dingen die ik nog moest. Totdat ik mijn huishouden eindelijk een beetje op orde had, bepaalde basisroutines had ingepland, een wekelijks schoonmaakrondje op maandag, mezelf had aangeleerd om alles gelijk te doen als het zich voordoet (een knoop aannaaien: gelijk doen, een was opvouwen: gelijk doen, kost maar 5 minuten terwijl het in mijn gedachten een half uur is als het blijft liggen).
Dus nu Dylan bijna 7 is, voetbal ik met mijn hoofd vrij in de wolken en de zon: ik voel me dankbaar dat ik gezegend ben met goed functionerende benen zodat ik een balletje met 'm kan trappen, er zijn zat vaders en moeders die dat niet kunnen (en na al die jaren oefenen kan ik het best aardig nu!). Ik heb m'n huis op orde dus ik hoef straks niet meer van alles in te halen. Ik barst van de energie dus ik ga door tot we er mee willen stopppen. Ik ben aanwezig in het moment, met mijn zoon, we zijn samen en genieten van het spelen en het samenzijn. De voorjaarszon schijnt vrolijk op onze gezichten, en ik geniet! Het heeft wat jaren geduurd voor ik er echt van kon genieten, maar mijn ontwikkelingsweg heeft me hier gebracht: ik geniet met volle teugen. En daar ben ik intens dankbaar voor! Het is zo eenvoudig, voetballen met mijn zoon, maar het kan tegelijk alles zijn!

Reacties   

#6 Ellen 12-06-2011 10:07
Hoi Karin, Francis, Marian, Inge en Adriana!

Door een foutje van Joomla (het programma waarin deze website geschreven is) heb ik jullie berichten pas heel laat gelezen! Normaal krijg ik daar altijd bericht van, maar nu even niet, vandaar deze late reactie! Dank voor jullie berichtjes, vind ze erg leuk om ze te lezen! En geniet-ze allemaal ,-)!

Groetjes! Ellen
Citeer
#5 Karin 12-06-2011 10:00
Mooie blog. Ik voetbal nog steeds met tegenzin en een \'arme-ik\' gevoel :-).
Citeer
#4 Francis 12-06-2011 10:00
Ik zie het ook echt voor me. Precies waar jullie voetballen, achter jullie huis... :)
Citeer
#3 Marian van den Beuken 12-06-2011 10:00
Heel herkenbaar, Ellen! Ik ben inmiddels grootmoeder en kan zoveel meer genieten van mijn kleinzoon dan indertijd van mijn dochter. Ik genoot enorm ban haar, maar ik had toen nog zoveel met mezelf te stellen! En nu met Joep(2,5): alles met hem is leuk! Zelfs als hij niet in zijn hum is. Fijn dat jij daar nu al bent.
Lieve groet, Marian
Citeer
#2 Inge Zwerver 12-06-2011 10:00
Hoi Ellen, wat een herkenbaar gebeuren en wat fijn om dat dan even zwart op wit te lezen.... Ik zitten tussen beide fases....en leg dat maar es aan je kinderen uit! :P Jouw blog helpt me dan wel weer om ook te genieten van het moment!
Dank je!
Citeer
#1 Adriana 12-06-2011 09:59
Goh Ellen, wat een gave weergave van \'het juiste midden\'......gefeliciteerd, je zit op \'de weg\', Tao inderdaad.

En ik, waar zit ik?
Met marian -zie boven- ben ik ook veel ontspannener dan destijds als moeder nu ik grootmoeder-met-gebreken ben....ik doel op versleten kniƫen. daar ben ik niet dankbaar voor, wel voor het kontakt met mijn kleinzonen.
groeten aan de familie! Adriana.
Citeer

Plaats reactie


Beveiligingscode
Vernieuwen