Fuik

Details
Gepubliceerd: dinsdag 01 juni 2010 08:58
En terwjl ik in de auto zit op weg terug naar huis nadat ik Dylan naar school heb gebracht, schiet het me ineens weer te binnen. Shit. Ik ben het vergeten. Had tegen Dylan willen zeggen dat ie nooit iets tegen zijn zin in hoeft te doen als vriendje X iets van 'm vraagt. Gister hoorde ik dat vriendje X een ander jongetje had aangezet om op de bril van een andere klasgenoot te trappen. Jemig, het moet niet gekker worden! En van de overblijf-juf hoorde ik dat vriendje X heel vaak Dylan opdraagt dingen voor 'm te doen. "Want anders ben je mijn vriend niet meer." Vandaar dat ik er op gebrand was 'm dat mee te geven: geen dingen doen die je niet wilt. Nou denk ik niet dat Dylan snel andere kinderen....
 
...onrecht aan zal doen in opdracht van een ander, maar toch. Hij is er wel op gebrand om vrienden met deze knaap te blijven! En het ontbreekt nog steeds aan tegengas van Dylans kant. Vorige week waren ze op het schoolplein lekker aan het spelen met bellenblaas en had vriendje X Dylan gezegd dat ie niet meer mee mocht doen met bellen kapot slaan. Zomaar. "Want anders ben je mijn vriend niet meer." En Dylan had de orders opgevolgd, had nog tegengeworpen "maar wat moet ik dan doen?". Onverschilligheid was zijn deel. Totdat hem te kennen werd gegeven dat ie weer mee mocht doen. Ik kan me zo voorstellen dat de lol er af geweest moet zijn. Mais enfin. Ik ben er mee aan!
 
Maar ik ben dus vergeten het er nog even met 'm over te hebben. Voor hem is het een dagelijks terugkerend gevecht. Hij wil wel met iemand anders spelen, maar dat mag niet van vriendje X, "want anders ben je mijn vriend niet meer". Hij zit klem, en ik wil 'm zo ontzettend graag helpen om uit die fuik te komen. En dat doe ik ook. Heb het er vaak met 'm over. Nu ik het vanochtend vergeten ben, dreig ik in bezorgdheid te schieten. De laatste plek op aarde waar ik wil zijn, maar ze is er, de bezorgdheid, en ik zit hier op de bank die bezorgdheid te voelen, en ik huil. Huil om de onrechtvaardigheid, uit pure bezorgdheid om mijn zoon, die ontzettend lief en sociaal is en ik daarom een vriend zou gunnen die ook lief voor 'm is, en 'm de ruimte geeft die hij verdient. Ik huil. En dat mag. Want het IS verdrietig. 
 
Ik ben een liedje aan het schrijven wat erg van toepassing is hierop. Over de coupletten ben ik nog niet 100 procent tevreden, maar het refrein voelt goed:
 
I'm only there to guide you,
to love you and embrace you,
you live your life yourself.
I'm only there to guide you,
to love you and embrace you,
you live your life...
yourself.
 
Ik geloof dat ik vandaag genoeg inspiratie heb om verder te gaan met dit liedje.....
Het huilen is over, de rust keert weer, de vogels fluiten nog steeds. Door mijn bezorgdheid toe te laten en te huilen, voel ik nu ook mijn kracht weer, en de moed van een moeder die er wil zijn voor haar kind. Ik ga er een mooie dag van maken! Wens ik jou ook!
 

Reacties   

#2 Ellen 10-06-2010 11:00
Dankjewel Hennie! Fijn om je feedback te krijgen! En grappig dat je het zegt van die bundel, heb er juist de afgelopen week weer over nagedacht..,. Als het lied klaar is laat ik het je horen!
Citeer
#1 Guest 10-06-2010 09:32
Ellen ik ben weer bij met jouw columns.....prachtig onder woorden gebracht, heerlijk om te lezen! Herkenning, erkenning, eyeopeners en gedachtespinsels.....wanneer ga je de eerste bundel uitgeven? En naar dat lied ben ik ook erg benieuwd! Liefs Hennie
Citeer

Plaats reactie

Beveiligingscode
Vernieuwen