...dat zijn humeur enorm verbeterde door school. Energiek, fris en gezellig, zo is Dylan nu de school weer begonnen is. Dus het doet 'm goed! Het enige knelpunt is het afscheid nemen 's ochtends. Hij huilt tranen met tuiten. En als ik 'm vraag wat hij niet leuk vindt aan school is zijn antwoord steevast: "dat jij er niet bij bent". Ik ben dat nu op een andere manier aan het tackelen dan vorig jaar. Heb net een boek gelezen: "Het Fluisterkind", en in dat boek reikt de schrijfster een manier aan om er achter te komen wat het gedrag van een kind over je zelf kan zeggen, het zogenaamde spiegelen. Wonderschoon boek. En confronterend. Als ik het verhaal toepas op deze situatie, kom ik een erg bang klein meisje tegen in mezelf, die nodig wat aandacht en koestering behoeft. Die ik haar vervolgens geef. Het lijkt er op dat ik verder de diepte in moet om het probleem wat Dylan heeft te tackelen, alsof hij me wil laten zien: mama, kijk eens wat beter naar jezelf, je bent zélf bang! Dus is het opruimen geblazen, qua emoties niet echt een uplifting weekje, maar wie weet wat het me weer oplevert!

 

Je kunt meer informatie vinden over de methode Het Fluisterkind op deze website .

Plaats reactie

Naam (verplicht)

E-mail (verplicht)

Website

Nieuwe reacties per e-mail ontvangen

Vernieuwen

Verstuur

Annuleren