....veroordeel ik mezelf er om. En ik wist zelfs toen ik middenin mijn crisis zat dat ik wat liever voor mezelf moest worden, maar ik kon het niet. Vond het zo verschrikkelijk erg dat ik Dylan ondanks al mijn inzet en goed bedoelingen, toch met mijn shit heb belast. Natuurlijk niet expres, maar het is wel gebeurd.  Nu begint er langzaam het besef te ontwaken dat ik doorgeslagen ben, juist omdát ik het zo goed wilde doen. Ik wilde perfect zijn. Ik wilde het anders doen. Alle ruimte hebben voor de eigenheid van mijn kind. Alle ruimte. En die ruimte heeft ie gekregen, maar aangezien er ook nog een ongezonde basis in mij is met gebrek aan eigenwaarde, is die ruimte ten koste gegaan van mijzelf, en dus per definitie ongezond. Er wordt nu ook een daadkracht in me wakker die ik tot voor kort niet kende, en waardoor ik een veel daadkrachtiger moeder ben. Want één van de dingen die ik niet goed heb gedaan vind ik, is te weinig leiding nemen. Teveel keuzes laten aan Dylan. En die keuzes kan ie helemaal niet aan. Door die gewonnen daadkracht in me is het nu veel makkelijker geworden, voel me geen speelbal van de dingen die gebeuren, maar neem leiding. (Meestal :-) ) Als het maar speels is, dan gaat Dylan zo met me mee, duidelijk en vrolijk. En ik merk dat ik dat in diepste essentie wel ben, maar het is een nieuw terrein. Ik begin blij te woden met deze verandering. Maar het was erg moeilijk om mijn fouten onder ogen te zien. Oef wat kan dat toch zeer doen! Zoals gewoonlijk levert het erg veel op, een crisis, uit chaos worden de mooiste dingen geboren, maar mijn god, wat kon ik dat de afgelopen weken niet zien! Ben blij dat ik door het zwartste punt heen ben. Het lukt me weer wat liever te zijn voor mezelf, en ik voel de energie om een andere wending te geven aan mijn moederschap. Werk aan de winkel!

Plaats reactie

Naam (verplicht)

E-mail (verplicht)

Website

Nieuwe reacties per e-mail ontvangen

Vernieuwen

Verstuur

Annuleren