Confronterende pianoles

Details
Gepubliceerd: zondag 21 februari 2016 09:36
Vanochtend een confronterende pianoles. Want naast dat ik Dylan wat basic skills wil leren op de piano, heb ik te maken met een jongen die superslim is en supermuzikaal, maar die ook totaal geen geduld heeft. Met zichzelf. (Goh waar ken ik dat van?) Ik doe iets voor in de naïeve veronderstelling dat hij het na zal doen. Maar dat doet ie niet. Hij speelt het acht keer zo snel na, waardoor hij zo ongeveer over z'n eigen vingers struikelt. Setting yourself up for disappointment in de praktijk. En zo kom ik er achter dat mijn zoon voor zichzelf idioot hoge eisen stelt. Hij moet het in één keer kunnen. En dan ook nog in één keer perfect. (En opnieuw: goh, waar ken ik dat van?) De moed zonk me in de schoenen. Wilde het al opgeven. Totdat ik besefte:

Laat mij mij zijn

Details
Gepubliceerd: donderdag 19 maart 2015 17:08
Je kent het wel, van die momenten dat je je verbaast over de wijsheid van je eigen kind. Dat je ineens geraakt wordt door iets wat hij of zij zegt. Net had ik zo'n moment. Een klasgenootje van Dylan is er te spelen. Zij vroeg er al eeuwen naar en nu is het er eindelijk van gekomen. Dylan is lekker vrolijk en zingt zoals hij dat gewend is, dat het een lieve lust is. En net als op school ook wel gebeurt, probeert zij hem dat te beletten. Shut up. Hoor ik zeggen. Niet echt kwaad bedoeld volgens mij. Misschien praat ze zelfs wel andere kinderen op school na. Want in het begin van het jaar hoorde Dylan geregeld dat hij niet zo moest zingen. Tot zijn verdriet, want hij zingt nu eenmaal altijd. Zelfs zonder ...

Spiegel

Details
Gepubliceerd: maandag 08 september 2014 08:37

Dit wordt misschien wel de openhartigste blog tot nu toe. Want een beetje kwetsbaar is het wel, schrijven over hoe mijn kind mij spiegelt. Dat vertelt veel over mij. En tja, wil ik wel met m'n billen bloot het internet over. Ik doe 't toch maar gewoon, omdat ik ook denk dat je kwetsbaar opstellen uiteindelijk het allerbeste is. Doen we met z'n allen soms wat te weinig naar mijn zin. En dat terwijl we allemaal onze dingen hebben, worstelen met onze patronen. Dus waarom dat niet gedeeld, kunnen we ons ook meer gesteund voelen! We zijn in al dat soort zaken totaal niet alleen, maar voelen ons soms wel zo. Maar even terug, over mij en mijn zoon.

Lees meer: Spiegel 6 reacties

Wat een mooi begin van 2014!

Details
Gepubliceerd: maandag 06 januari 2014 08:09
Daar gaan ze. Mijn liefies. Een grote en een kleine man. Voor het eerst brengt Brenny z'n zoon naar school. Voor het eerst gaat hij Dylans juf ontmoeten, en die heeft Dylan toch al sinds de zomervakantie. Al heel op tijd weg zijn ze, omdat alles nieuw is. Brenny zal nog moeten zoeken waar hij die grote bus bij school kwijt kan in de ochtenddrukte. Hij heeft vanwege het liftje waarmee hij de bus verlaat, aan de achterzijde ongeveer drie meter nodig. Spannend voor ze, alles nieuw! En dus heb ik om 8.00 in de ochtend m'n hele huishouden al aan kant. Kan ik aan het werk! Wat een luxe! Maar met m'n aadacht ben ik natuurlijk toch nog bij mijn mannen, wat een verandering is dit voor ons! En oh wat gun ik het Brenny. Zijn zelfredzaamheid herwonnen. Nadat hij z'n ongeluk kreeg (bijna 25 jaar geleden), heeft ie zich een weg terug geknokt. De prognose was: jij zult nooit meer zelfstandig kunnen functioneren. Bij Brenny zorgde dat voor een houding van: dat zullen we dan nog wel eens zien! En het is 'm gelukt.
Lees meer: Wat een mooi begin van 2014! 8 reacties

Skype: het nieuwe buitenspelen

Details
Gepubliceerd: zondag 20 oktober 2013 10:50
MInecraft took over. Als je een jongensouder bent, ken je het. Tenminste als je een zoon hebt van een jaar of 8 à 9, of ouder. Er zijn ook enkele meisjes die het spelen, maar die zijn zwaar in de minderheid. Minecraft is een leuk bouwspel voor op de computer. Met allemaal verschillende blokjes maken ze de mooiste villa's, kastelen, dorpen, winkels, you name it. En dat begint dan gewoon op de eigen computer of iPad. Maar na verloop van tijd ontdekt je kind dat het ook met z'n allen tegelijk gespeeld kan worden, namelijk op servers. Dus meld je kind zich aan voor een server. Na verloop van tijd merkt ie dat er kinderen zijn die via Skype met elkaar contact hebben en dat wil hij natuurlijk ook! Althans zo ging het met Dylan. En zo is het gekomen dat Dylan het liefst elk moment van de dag skype-t. Met kinderen die ik nog nooit in het echt ontmoet heb, maar die intussen volgens Dylan 'dikke vrienden' zijn. Het heeft een geheel eigen dynamiek zo'n server. Met 'good guys' and 'bad guys': jongens die er genoegen in scheppen de bouwsels van anderen te vernielen, in minecraft jargon: te grieven. Op een dag kwam Dylan van bed en bleek zijn hele stukje land op de server (zijn plot) helemaal gegrief-t. (Ja zo zeggen ze dat écht, de minecraft-addicts!) In tranen! Ontroostbaar! Want voor Dylans tere zieltje is het niet te bevatten dat jongens die eerst heel aardig doen....
Lees meer: Skype: het nieuwe buitenspelen 6 reacties

Us and them-denken

Details
Gepubliceerd: dinsdag 12 februari 2013 13:40
Toen ik opgroeide leerde ik denken in het kader us and them, wij en zij. Wij, dat was onze kerk (de nederlands-gereformeerden), en zij, dat waren de niet-nederlands gereformeerden, onderverdeeld in alle andere geloven en niet-geloven. Wij waren goed en zij waren in elk geval niet zo goed als wij. Dat denken begon toen ik zestien werd wel wat scheurtjes te vertonen, toen ik besefte dat als God van alle mensen hield, hij onmogelijk alle niet-gelovigen naar de hel zou sturen. Dat bestond niet. En dus bezocht ik na het uit huis gaan nauwelijks een kerk en liet ik het nederlands-gereformeerde geloof voor wat het was. Maar het us and them-denken bleek hardnekkig. Door mij gekscherend ook wel het hullie-zullie denken genoemd. Ik zie dan altijd kinderen uit mijn jeugd voor me die, wijzend op de tegenpartij, zeiden: zullie hebben het gedaan! Zullie hebben het altijd gedaan, en wij natuurlijk niet! Neuh.

Maar ondanks het feit dat ik mijzelf ernstig beloofde nooit zo te worden, verloor ook ik mij in het hullie-zullie denken, us and them. Ik ging zingen in een linksig koor, werd dus ook wat linksig, en daar was het onderhuids ook: wij, de bewuste linkse mensen, en zij, de rest, de rovers, de kapitalisten (oké, ik chargeer). En daarna zocht ik meer het spirituelere circuit op, en daar was het zo mogelijk nog érger! Het was wij, de bewuste, zichzelfzoekende mensen, versus, de grote massa die niet nadenkt en zich maar niet bewust wil worden. (Zie je het schaamrood al op mijn kaken verschijnen?) Daarna zocht ik meer de bewust opvoedende ouders op, ook alweer us and them: wij, de bewuste ouder die zichzelf bewust is dat elke handeling van invloed is op de ontwikkeling van mijn kind, en zij, de grote onbewuste massa die het doet zoals we altijd deden. Binnen die club het ontzettend goed bedoelende mensen, zijn ook weer subclubs waar ik mij in begaf: de moeders die graag.....

Lees meer: Us and them-denken 8 reacties

Je kind kan je aan!

Details
Gepubliceerd: zondag 02 december 2012 07:51
Ik wou 'm op Facebook plaatsen, deze quote:
 
"Het is een groot geschenk voor kinderen 
als je als ouder gelukkig bent." (Erica Jong, Amerikaans auteur)
 
maar ineens bedacht ik me. Waarom zou ik 'm plaatsen? Ik wilde 'm plaatsen omdat ik mezelf er zo in herkende. Ja ik ben gelukkig, tot op het bot. Maar dat is niet altijd zo geweest! Sterker nog, sinds de geboorte van Dylan heb ik mezelf veel en vaak in de spiegel aangekeken, en zag ik hele zere plekken in mezelf waarvan ik wist dat ze verwerkt moesten worden. En dat heb ik gedaan. Die zere plekken ben ik aangegaan, en heb ze er één voor één uitgehuild. Maar ten tijde van dat uithuilen was ik dus niet gelukkig! Voelde me soms juist erg óngelukkig. Hoe blij ik ook was met mij gezin, ik voelde me ten tijde van die verwerkingsperiodes erg down. Toen was ik dus volgens deze quote helemaal geen geschenk voor mijn zoon. Maar ik deed wél wat er moest gebeuren om gelukkig te worden! Toen ik daarnet die quote wilde plaatsen, vroeg ik me af in hoeverre deze quote bij zou dragen aan het bewustzijn van een eventuele lezer. In hoeverre zou IK me gesteund hebben gevoeld als ik deze quote was tegen gekomen in die donkere dagen? Mij kennende had ik me waarschijnlijk schuldig gevoeld. Omdat ik had beseft dat de uitspraak klopt, en dat ik op dat moment dat geschenk voor mijn zoon niet in huis had. En dat schuldgevoel had niet bijgedragen aan mijn geluk, en dus niet aan het zijne! Dus heeft zo'n quote eigenlijk wel zin? Maakt ie wakker? Of niet?......
Lees meer: Je kind kan je aan! 7 reacties

Dankbaar

Details
Gepubliceerd: vrijdag 26 oktober 2012 10:01
Ik was er op gebrand om mijn dag vandaag zo positief mogelijk te beginnen. Gisteren verdwaalde ik in het woud van mijn gedachten, en dat maakte de dag tot een minder plezierige. Dus toen ik vanochtend wakker werd, nam ik in alle vroegte de tijd om me te focussen op blij zijn met wat ik heb en ervaar. Omdat steeds weer blijkt dat mijn dag daarmee staat of valt. En toen kwam als vanzelf deze tekst in me omhoog. Toen ik 'm net aan Brenny voorlas zei hij: zet op je blog! En na enige aarzeling ga ik dat nu maar doen!
 
 
Ik ben dankbaar voor
Mijn voeten, die me overal heen kunnen brengen: door het huis, door de tuin, door het bos
Ik ben dankbaar voor
Mijn benen, met wie ik kan fietsen, met wie ik kan lopen, waarmee ik kan autorijden, waarheen ik maar wil
Ik ben dankbaar voor
Mijn armen, die kunnen koesteren, die kunnen omhelzen, die kunnen vasthouden, die kunnen beminnen, wanneer ik maar wil
Ik ben dankbaar voor
Mijn handen, die kunnen geven, die kunnen voelen, die kunnen aanraken, die kunnen creëren, die kunnen piano spelen, die kunnen verzorgen, die kunnen koken
Ik ben dankbaar voor
Mijn ogen die kunnen zien, die kunnen genieten, die contact kunnen maken
Ik ben dankbaar voor
Mijn neus, die kan ruiken, die contact maakt met de rozen, en die ik achterna kan gaan
Ik ben dankbaar voor
Mijn oren, die kunnen horen, die kunnen luisteren, die kunnen genieten van mijn zoon die zijn zelfgemaakte liedjes zingt, van de zingende vogels, van het fluiten van de wind
Ik ben dankbaar voor
Mijn mond, die kan spreken, die kan eten, die kan zoenen, die kan proeven, die kan zingen, die kan zwijgen

Ik ben dankbaar voor dit lichaam, waarmee ik mens ben, waarin ik kan dansen, waardoor ik kan vrijen, dat me eindeloos veel mogelijkheden geeft om me uit te drukken, als mezelf, als deze specifieke persoon, als Ellen, als één van de ontelbaar vele versies van God
 
 
Copyright Ellen Kloosterman oktober 2012
Reactie toevoegen

Dag met een gouden randje

Details
Gepubliceerd: zondag 09 september 2012 08:16
Het is een dag met een gouden randje: mijn lief en ik zijn vandaag 10 jaar bij elkáár! Wat hebben we allemaal al niet beleefd in die tien jaar! Geen woorden voor te vinden! Alle woorden die ik kan bedenken voor onze liefde hebben te weinig dimensie, geven de diepgang ervan niet weer. Dus ik hoop maar dat je tussen de regels door kan lezen en voelen.
Toen ik tien jaar geleden met hem naar de film ging, kon ik niet vermoeden dat het het begin zou zijn van de grote ommekeer in mijn leven. Tot die tijd was mijn leven meer overleven dan léven, en onder leven versta ik: zelf vormgeven aan dat wat ik belangrijk en mooi vind. Ik was gewend aan het krijgen van voorwaardelijke liefde. Als jij dit dan doe ik dat. Dus was ik het veel met liefdes eens, omdat het me liefde opleverde, en aandacht. Mijn eigenheid was daardoor ver te zoeken. Niet dat het niet door van alles heen schemerde, dat wel. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan tenslotte. Ik deed enorm mijn best om mezelf te vormen naar de verwachtingen van anderen, maar helemaal lukken deed dat natuurlijk nooit. En toen kwam die ene man, waar ik natuurlijk heimelijk al die tijd op heb zitten wachten. Mijn leven lag in puin 10 jaar geleden, ik geloofde niet in mezelf en daardoor liep ik steeds vast in mijn werk en in de liefde. En kwam die date. De film kon ons beiden niet boeien....
Lees meer: Dag met een gouden randje 7 reacties