Spiegel
- Details
- Gepubliceerd: maandag 08 september 2014 08:37
Dit wordt misschien wel de openhartigste blog tot nu toe. Want een beetje kwetsbaar is het wel, schrijven over hoe mijn kind mij spiegelt. Dat vertelt veel over mij. En tja, wil ik wel met m'n billen bloot het internet over. Ik doe 't toch maar gewoon, omdat ik ook denk dat je kwetsbaar opstellen uiteindelijk het allerbeste is. Doen we met z'n allen soms wat te weinig naar mijn zin. En dat terwijl we allemaal onze dingen hebben, worstelen met onze patronen. Dus waarom dat niet gedeeld, kunnen we ons ook meer gesteund voelen! We zijn in al dat soort zaken totaal niet alleen, maar voelen ons soms wel zo. Maar even terug, over mij en mijn zoon.
En inderdaad, de oefening liet me dit weekend zien hoe Dylans angsten mij laten zien hoeveel angst er nog in mij huist. En oh wat schaam ik mij daarvoor! Met mijn hoofd weet ik echt wel dat dat er niets is om me voor te schamen, maar in mijn gevoel schaam ik me echt wel! Gelukkig heb ik een vriendinnetje met vergelijkbare angsten, en kunnen we dat goed met elkaar delen en liggen we dubbel van het lachen om het bezopen gedrag wat we soms vertonen. Heerlijk is dat! Lachen om je eigen onzin. Misschien is dat nog wel helender dan alle therapièn bij elkaar. Ik heb natuurlijk intussen wat af-getherapie-t, maar eigenlijk helpt het maar ten dele. Het draait allemaal om omarmen: mezelf in het hier en nu omarmen al zijn de angsten in mijn ogen nog zo stom. Bang zijn, en tegelijkertijd de stappen zetten die ik WIL zetten in dit leven. Gewoon gáán! Gewoon dóén! Dan maar met het zweet in m'n handen. Dan maar blunderen. Dan maar voor mijn gevoel voor paal staan. Kwetsbaar zijn. En ontdekken dat in mijn kwetsbaarheid ook mijn kracht ligt. Doen zoals ik het tot nu toe altijd gedaan heb: er dwars doorheen. Ik hoop voor Dylan dat het ik het een beetje vlot doe, want voor hem zijn die angsten nu een alleroverheersend thema geworden. En ik zie mezelf daarvan als de oorzaak. Niet schuldig, of veroordelend naar mezelf: maar constaterend. Doordat ik (nog steeds) een heel angstig klein kind in me heb, ben ik een overbeschermende moeder geworden. Ik wilde natuurlijk Dylan alle vervelende dingen besparen! En dat kan niet anders dan fout gaan: Dylan heeft een ausdauer van niks. En dat moet dringend anders! Werk aan de winkel!
Reacties
Liefs voor jullie, xxxxx.
Philippe
www.chrisabbing.nl
RSS lijst met reacties op dit artikel