Confronterende pianoles

Details: Gepubliceerd: zondag 21 februari 2016 09:36

Vanochtend een confronterende pianoles. Want naast dat ik Dylan wat basic skills wil leren op de piano, heb ik te maken met een jongen die superslim is en supermuzikaal, maar die ook totaal geen geduld heeft. Met zichzelf. (Goh waar ken ik dat van?) Ik doe iets voor in de naïeve veronderstelling dat hij het na zal doen. Maar dat doet ie niet. Hij speelt het acht keer zo snel na, waardoor hij zo ongeveer over z'n eigen vingers struikelt. Setting yourself up for disappointment in de praktijk. En zo kom ik er achter dat mijn zoon voor zichzelf idioot hoge eisen stelt. Hij moet het in één keer kunnen. En dan ook nog in één keer perfect. (En opnieuw: goh, waar ken ik dat van?) De moed zonk me in de schoenen. Wilde het al opgeven. Totdat ik besefte:

Juist DIT is mijn probleem. (En intussen ook Dylans probleem jammergenoeg). Ik kom iets moeilijks tegen. En in plaats van m'n schouders er onder te zetten, heb ik de neiging om op te geven. En dus haalde ik de moed weer uit m'n schoenen en ging verder: op zoek naar de ingang om Dylan iets te leren. En al doende kwam ik op een paar heel mooie accoorden uit. (Want met Boer daar ligt een kip in 't water hoef ik echt niet aan te komen! En dat snap ik, dat vond ik vroeger ook niks.) Hij speelde met z'n rechterhand de accoorden, ik speelde er links wat basnoten bij. Súper klonk het!!! "Dit klinkt als Ooorlogsgeheimen!" zegt Dylan, en ik zie dat het hem bevalt. En terwijl ik thee inschenk, hoor ik m achter me op de piano verder klooien. En ja hoor: ook de linkerhand erbij. Wow! Ik wist wel dat ie 't kon. Erg blij dat ik niet op heb gegeven daarnet. Want deze kick heeft ie nodig. Fuels his selfworth.

Heel scherp merkt Dylan op: ik merkte net dat jij je ergerde. En ik leg uit dat ik me niet ergerde maar dat ik niet meer wist hoe ik het aan moest pakken en me moedeloos voelde. Een moedeloosheid die hij vermoedelijk ook heel goed kent. En dus leert deze pianoles ons veel meer dan een paar mooie accoorden. Wow. I love it. In de spiegel te kijken is niet altijd leuk, maar ook supergaaf. Het gaat ons lukken Dylan, zowel het piano leren spelen als het oppoetsen van onze eigenwaarde, dat alles-in-de-weg-zittende-perfectionisme gaat de deur uit!