Het is een dag met een gouden randje: mijn lief en ik zijn vandaag 10 jaar bij elkáár! Wat hebben we allemaal al niet beleefd in die tien jaar! Geen woorden voor te vinden! Alle woorden die ik kan bedenken voor onze liefde hebben te weinig dimensie, geven de diepgang ervan niet weer. Dus ik hoop maar dat je tussen de regels door kan lezen en voelen.

Toen ik tien jaar geleden met hem naar de film ging, kon ik niet vermoeden dat het het begin zou zijn van de grote ommekeer in mijn leven. Tot die tijd was mijn leven meer overleven dan léven, en onder leven versta ik: zelf vormgeven aan dat wat ik belangrijk en mooi vind. Ik was gewend aan het krijgen van voorwaardelijke liefde. Als jij dit dan doe ik dat. Dus was ik het veel met liefdes eens, omdat het me liefde opleverde, en aandacht. Mijn eigenheid was daardoor ver te zoeken. Niet dat het niet door van alles heen schemerde, dat wel. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan tenslotte. Ik deed enorm mijn best om mezelf te vormen naar de verwachtingen van anderen, maar helemaal lukken deed dat natuurlijk nooit. En toen kwam die ene man, waar ik natuurlijk heimelijk al die tijd op heb zitten wachten. Mijn leven lag in puin 10 jaar geleden, ik geloofde niet in mezelf en daardoor liep ik steeds vast in mijn werk en in de liefde. En kwam die date. De film kon ons beiden niet boeien....

 

.....maar het gezelschap was uitmuntend. Voelde me anders bij hem dan tot nu toe bij wie dan ook. Nu weet ik waarom. Ik werd gezien. Zoals ik ben, en gewaardeerd om wie ik ben. Er brak een rozegeurtijd aan. Die natuurlijk ook weer afliep, want de liefde bracht niet alleen al het moois in mij naar boven, maar ook al het lelijks, al dat nog verwerkt diende te worden. En dat heb ik gedaan, dat kón ik doen omdat de liefde de basis en de veiligheid gaf om kwetsbaar te zijn. Ook erg moeilijke tijden beleefd, maar daar plukken we steeds meer de vruchten van. Want de meeste ouwe troep is opgeruimd. En komen we daardoor terecht in een land dat onvoorwaardelijke liefde heet. Die liefde verjongt en vernieuwt en verfrist. En kan ik met een gerust hart tegen Dylan zeggen dat we nooit uit elkaar gaan, Brenny en ik. En dat meen ik écht. Onze wegen zullen pas scheiden als één van ons naar de andere kant vertrekt, en zelfs dan vraag ik me af hoe het verder gaat, maar da's weer een heel ander verhaal. Vandaag vieren we onze liefde, omdat we groeien en bloeien door elkaar. En daar ben ik zó giga blij mee! Het leven is té mooi!

Plaats reactie

Naam (verplicht)

E-mail (verplicht)

Website

Nieuwe reacties per e-mail ontvangen

Vernieuwen

Verstuur

Annuleren