De Tao van een Balletje Trappen
- Details
- Gepubliceerd: dinsdag 05 april 2011 08:39
Ieder kind is een geschenk. Een geschenk aan de ouders. Een geschenk aan de aarde. Een geschenk aan de mensheid. Maar het begint natuurlijk met de ouders. En een geschenk hoort in de eerste plaats ontvangen en opengemaakt te worden. Dat laatste lukt niet altijd. Want het "openmaken" van dat geschenk, ja-zeggen tegen elk aspect van het wezen dat aan hun zorgen is toevertrouwd, dat kunnen ouders niet altijd aan. En als ze dat niet aankunnen dan krijg je een kind dat niet gezien is. Niet gezien in haar essentie. Ik ben zo'n kind. Het grappige is dat mijn doopnaam zelfs betekent dat ik een geschenk ben aan mijn ouders: Theodora Johanna Elisabeth: God geeft aan Johannes en Elisabeth. Maar ook al was ik een geschenk aan hen beiden en waren ze zielsblij met mijn komst, ze hebben me niet "gezien", ook al houden ze zielsveel van me. Ze zagen hun kind, een schattig klein meisje met knalrode krullen, maar mijn eigenheid, mijn ziel, zagen ze niet. Hun ogen door hun eigen niet-gezien-zijn vertroebeld .En dus pastte ik mij aan aan hun verwachtingen en raakte ik mijn essentie (tijdelijk) kwijt. De tijd van verwijten is gelukkig al lang voorbij, het is gewoon zo gegaan. En dus moet ik er voor zorgen dat ik mezelf alsnog "openmaak". Het geschenk dat ik ben. Want ik ben natuurlijk niet alleen een geschenk aan mijn ouders....