De Tao van een Balletje Trappen

De buurt waar we in wonen vind ik niet super, maar we zitten op een mieters plekje: op een hoek met een hoop groen om ons heen en een groot grasveld voor de deur. En zodra het gras niet meer te nat is, gaan Dylan en ik weer balletje trappen, heerlijk! Voor mij is het ook een soort referentiepunt, want omdat ik dit al jaren met Dylan doe, ik denk al vanaf dat ie één was, kan ik mezelf zoals ik dit jaar ben vergelijken met andere jaren. En daaraan kan ik zien hoe goed het eigenlijk met me gaat! Ben nu vééééél relaxter dan eerdere jaren. Kan me nog goed herinneren dat ik eigenlijk helemaal geen energie had om te gaan voetballen, maar het toch deed, om Dylan natuurlijk. Ik kan me nog goed herinneren dat ik voetbalde met het gevoel dat het eigenlijk een papa-ding is, dat voetballen, omdat ik er niet zo goed in ben. Maar ja, Dylans papa zit in een rolstoel en kan helemaal niet voetballen al zou hij dolgraag willen. Dus moet ik. En dus voetbalde ik met best wel een arme-ik gevoel. Tot ik ontdekte dat ik best wel ondankbaar ben als ik zo denk, heel begrijpelijk allemaal, maar ik koos in feite voor een rotgevoel, in plaast van voor een blij gevoel (proces van jaren!). Ik kan me nog goed herinneren....

Geert Wilders

Neen. Nee, Geert Wilders, ik denk dat het niet klopt wat je zegt. Je zegt dat er een 'anti-islam-wave' door Europa waart. Nee Geert, ik denk dat dat niet klopt. Volgens mij is het een 'angst-wave' die door Europa waart. En ik hoop en bid dat het één van de laatste stuiptrekkingen van de angst is. Angst kenmerkt het bestaan van ons mensen op aarde. Angst voor mensen die anders zijn dan ik, angst om te verliezen wat we hebben, angst voor tekort. Zolang we bewust of onbewust voor deze angsten blijven kiezen, genereren we steeds opnieuw angst in plaats van verbinding, angst in plaats van liefde. ik denk Geert, dat je mee golft op een golf van angst. En als ik me verzet tegen jou en je ideeën golf ik mee op de angst. Want alles waar je je tegen verzet wordt sterker. Het enige wat wij mensen kunnen doen Geert, is kiezen voor Liefde in plaats van Angst. En ik voel met alle vezels in mijn lichaam dat ik het aan mijn zoon verplicht ben.....

Stoere jongens

We zitten achter in de bus, Dylan en ik. Met zijn zes jaar is hij zich al erg bewust van wat er cool is en wat niet. Gister tijdens het klokhuis kijken: kijk, er zitten oude mensen in klokhuis die tóch cool zijn. Het is duidelijk, hij heeft al goed in de smiezen dat 'cool' zijn iets is wat bij jong hoort. De jongens onder elkaar hebben het op school altijd over wat 'cool' is en wat niet. En achter in die bus vanochtend zaten jongens die over duidelijk heel cool waren, of ze deden erg hun best om dat te zijn: de coolste blik, liefst zo ongeïnteresserd mogelijk, een trainingsbroek net onder de billen (hoe ze het voor elkaar krijgen dat dat ding niet afzakt!) en een coole pet op. Zo'n jongen waarvan je voelt dat als jou blik zich op het verkeerde moment met de zijne kruist, je kunt rekenen op een lichtelijke irritatie. Toen ik jonger was, was ik altijd een beetje bang voor dat soort jongens, was onder de indruk van hun gespeelde indrukwekkendheid. En nu, nu ik gelukkig wat ouder en doorleefder ben, zie ik hun kwetsbaarheid, hun gespeelde desinteresse, vooral NIET...

Bewust worden

Vanochtend in alle vroegte was er ineens een helder moment. Hoe het bij mij werkt. Qua bewustwording. Als ik me bewust wordt van lagen in mezelf en dat met anderen probeer te delen en vervolgens merk dat ik niet begrepen wordt, trek ik me terug. Heel begrijpelijk en menselijk, iedereen wil tenslotte graag begrepen worden. Maar wel onhandig en bovendien wordt dat terugtrekken gevoed door mijn eigen pijn. "Zie je wel, ik word (weer) niet begrepen". En dat me niet-begrepen-voelen doet zich al snel voor, iemand hoeft maar even een nuance niet te vatten, en ik trek me terug. In mijn relatie heeft dat voor veel problemen gezorgd aangezien mijn lief het erg vervelend vindt dat ik me terug trek. Vooral op het gebied van onze visies op  opvoeding heeft zich dat weet ik hoe vaak voor gedaan. Dus ik heb het al tig keer te horen gekregen, dat ik me terug trek. Maar bij mij gaat dat proces van terugtrekken volautomatisch....

Geschenk

Ieder kind is een geschenk. Een geschenk aan de ouders. Een geschenk aan de aarde. Een geschenk aan de mensheid. Maar het begint natuurlijk met de ouders. En een geschenk hoort in de eerste plaats ontvangen en opengemaakt te worden. Dat laatste lukt niet altijd. Want het "openmaken" van dat geschenk, ja-zeggen tegen elk aspect van het wezen dat aan hun zorgen is toevertrouwd, dat kunnen ouders niet altijd aan. En als ze dat niet aankunnen dan krijg je een kind dat niet gezien is. Niet gezien in haar essentie. Ik ben zo'n kind. Het grappige is dat mijn doopnaam zelfs betekent dat ik een geschenk ben aan mijn ouders: Theodora Johanna Elisabeth: God geeft aan Johannes en Elisabeth. Maar ook al was ik een geschenk aan hen beiden en waren ze zielsblij met mijn komst, ze hebben me niet "gezien", ook al houden ze zielsveel van me. Ze zagen hun kind, een schattig klein meisje met knalrode krullen, maar mijn eigenheid, mijn ziel, zagen ze niet. Hun ogen door hun eigen niet-gezien-zijn vertroebeld .En dus pastte ik mij aan aan hun verwachtingen en raakte ik mijn essentie (tijdelijk) kwijt. De tijd van verwijten is gelukkig al lang voorbij, het is gewoon zo gegaan. En dus moet ik er voor zorgen dat ik mezelf alsnog "openmaak". Het geschenk dat ik ben. Want ik ben natuurlijk niet alleen een geschenk aan mijn ouders....

Liefde

Daar lig je.
Te slapen op de bank.
Sjonge wat kan een kind een liefde genereren in een mens!
Want dat is wat ik voel lieve Dylan, intense liefde voor je.
De dag trekt aan me voorbij, de herinneringen aan wat we beleefd hebben. Hoe ik je heb zien voorlezen voor de klas tijdens de kerstbrunch. Hoe je vanavond in het restaurant je bord met kipnuggets compleet leeg at (unicum).
Hoe je aan het genieten was van de sneeuw vandaag (en ook een paar keer flink op je bek ging).
Hoe je vanochtend hoofdpijn had omdat je opzag tegen vandaag.
Maar dan verspringt het beeld naar een ruimer perspectief, en word ik me bewust van de enorme liefde die je in me genereert, niet alleen mijn liefde voor jou....

Sinterklaas is "overleden"

Ik vroeg het op me Twitter een paar week geleden al af: haalt Dylans geloof in Sinerklaas 5 december van dit jaar nog? Nee, het is vandaag gesneuveld. Toen ik Dylan van school haalde vanmiddag en we naar de auto liepen, vroeg hij me of het klopte wat zijn vriendje had verteld, nl dat Sinterklaas dood is en dat grote kinderen verkleed zijn als Sinterklaas en Zwarte Pieten. Oef. Ik stond met de mond vol tanden, ontweek het antwoord met het eerste wat me te binnen schoot, om me te kunnen beraden op het antwoord. Brenny en ik zijn er eensgezind in: we liegen niet tegen Dylan. En dus was het uur U aangebroken. Er kwamen al steeds meer vragen de laatste tijd.....

Diep gevoelde dankbaarheid

Ik ben er uit. Mensen die mij gevolgd hebben weten dat ik nog steeds een tweede kind wilde, maar ik ben er uit, ik laat het los. Niet dat ik niet nog een tweede zou willen, ik vind een kind krijgen werkelijk fantastisch. Maar ik laat het los. Ik heb de laatste weken een switch gemaakt in mijn denken en vooral voelen hierover. Zonder dat ik er erg in had, was het krijgen van een tweede obsessief voor me geworden. Bij elke moeder met meer dan één kind die ik ontmoette, voelde ik: dat wil ik ook. En niet op een gezonde manier, maar uit een gevoel van gemis: het is pas goed als ik een tweede kind baar. Het was bijna: als ik een tweede kind krijg....nou, dán ben ik pas gelukkig. Oef. Toen ik dát van mezelf in de gaten kreeg, lukte het me om het om te keren. Want op deze manier leef ik totaal aan het moment van nu voorbij. Wat zonde! Want in het moment van nu is er zóveel om dankbaar voor te zijn! Ik heb een fantastische .....

"Motorwielen"

Man-o-man wat kan het leven toch mooi zijn! Gister met mijn twee lieven de stad in geweest, met Brenny z'n nieuwe rolstoel. En eigenlijk is Brenny's nieuwe rolstoel zijn nieuwe gadget, want hij heeft 'motor'wielen, zo noemt Dylan ze tenminste. Zo'n 6-jairge heeft altijd veel betere benamingen vind ik dan de fabrikant, die ze e-motionwielen noemt. Maar met die zogenaamde motorwielen gaan er werelden open voor dit gezin! Samen de stad in gaan is nu een heel andere belevenis. Voor Brenny is de stad in gaan altijd gezwoeg, hij heeft door zijn handicap gewoon te weinig kracht. Sommige dwarsleten hebben hele gespierde bovenlijven omdat de breuk laag zit, maar bij Brenny zit de breuk hoog en dat betekent dat er uitval is op allerlei gebied, waaronder kracht. Maar die motorwielen vangen dat gebrek aan kracht nu totaal op, waardoor het wandelen door de stad nu easy is! Een stuk rollen....