Geschenk

Details: Gepubliceerd: maandag 20 december 2010 00:00

Ieder kind is een geschenk. Een geschenk aan de ouders. Een geschenk aan de aarde. Een geschenk aan de mensheid. Maar het begint natuurlijk met de ouders. En een geschenk hoort in de eerste plaats ontvangen en opengemaakt te worden. Dat laatste lukt niet altijd. Want het "openmaken" van dat geschenk, ja-zeggen tegen elk aspect van het wezen dat aan hun zorgen is toevertrouwd, dat kunnen ouders niet altijd aan. En als ze dat niet aankunnen dan krijg je een kind dat niet gezien is. Niet gezien in haar essentie. Ik ben zo'n kind. Het grappige is dat mijn doopnaam zelfs betekent dat ik een geschenk ben aan mijn ouders: Theodora Johanna Elisabeth: God geeft aan Johannes en Elisabeth. Maar ook al was ik een geschenk aan hen beiden en waren ze zielsblij met mijn komst, ze hebben me niet "gezien", ook al houden ze zielsveel van me. Ze zagen hun kind, een schattig klein meisje met knalrode krullen, maar mijn eigenheid, mijn ziel, zagen ze niet. Hun ogen door hun eigen niet-gezien-zijn vertroebeld .En dus pastte ik mij aan aan hun verwachtingen en raakte ik mijn essentie (tijdelijk) kwijt. De tijd van verwijten is gelukkig al lang voorbij, het is gewoon zo gegaan. En dus moet ik er voor zorgen dat ik mezelf alsnog "openmaak". Het geschenk dat ik ben. Want ik ben natuurlijk niet alleen een geschenk aan mijn ouders....

...maar ook aan mezelf. En ik kan mezelf ook "openmaken"! Dat is waar ik al jaren druk doende mee ben. De pijn oplossen van het niet gezien zijn, en mezelf de ruimte geven om echt mezelf te zijn, weer oorspronkelijk te zijn, te durven zijn wie ik ben

Of ik Dylan zie zoals hij is? Dat weet ik niet. Dat mag hij later zelf bepalen, of ie gezien is. Ik heb niet de illsusie dat ik het perfect doe, ik heb hoe dan ook blokkades van mezelf op hem overgebracht, helaas. Er zijn ongetwijfeld delen van hem die niet gezien worden door mij omdat ik daar zelf geblokkeerd ben, en daarom doe ik zo mijn best die rommel op te ruimen. En mijn best doen, dat is genoeg. Ik kan als ouder niet perfect zijn, maar wel mijn best doen, en daarmee is het ouderschap een taak die binnen mijn bereik ligt. Ik doe mijn stinkende best, and that's enough! (Zij die mij gevolgd hebben de laatste jaren weten dat het niet altijd zo geweest is! :-) )

Ik aanvaard het geschenk wat ik gekregen heb en ik pak het zo goed als ik kan uit. Wat een mooi cadeau!!!!!!!!!!!