Voor ik van wal steek is het van belang te weten dat wij géén christelijk gezin zijn. En hoewel zowel Brenny als ik érg christelijk zijn opgevoed, zijn we niet kerkelijk en God en Jezus zijn geen gangbare onderwerpen van gesprek bij ons aan tafel. Dylans kennis over het geloof kan hooguit komen van zijn jaren op een Katholieke basisschool. Dit even als achtergrond.

Gesprekje van de week in de auto, onderweg van school naar huis. 

Dylan vertelt: "Sommige mensen zeggen dat God één lievelingskind heeft en dat dat Jezus is. Dat heb ik ook altijd gedacht maar nu besef ik dat God helemaal geen lievelingskinderen heeft. Hij kan helemaal niet kiezen wie zijn lievelingskind is. En hij wil ook helemaal niet kiezen wie zijn lievelingskind is, want hij houdt van ons allemaal". (Ik zweer het je, dit zei hij letterlijk!)

En dan Dylans slotsom:

"Eigelijk zijn wij allemáál zijn lievelingskinderen!"

En dan zit ik met de tranen in de ogen achter het stuur op de Hereweg. Want ik ben het zó met hem eens! Er zijn geen lievelingskinderen! Dat zijn we allemaal! En het raakt me zo omdat Dylan dit op zijn  leeftijd vindt en uitspreekt én omdat het onderwerp mij zo lief is. Want dit is de kern van het vraagstuk waar ik op mijn 16e met mijn vader ruzie over kreeg. Ik was grootgbracht met een liefhebbende God, maar wél eentje die niet-gelovigen en anders-gelovigen uitsloot. En toen ik 16 was begon ik daar vragen over te stellen.Want waarom zouden kinderen in Afrika die nog nooit van Jezus hebben gehoord naar de hel moeten? "Dat wil God helemaal niet! Want Hij houdt van iedereen!" riep ik als 16 jarige vertwijfeld uit. En ik vind nog steeds...

Our best days aren't necessarily the ones without frustration,

or disagreements, or upset.

They are the ones where we find solutions to problems

and succeed at honouring each other for who we are.

 

Jarenlang hing ie op m'n prikbord, deze uitspraak. Inmiddels is de uitspraak weg, en het prikbord ook, want dat vond ik veel te rommelig. Maar de essentie van de uitspraak zit nog steeds in m'n systeem en komt deze week dagelijks terug. Want er zijn een hoop emoties deze week in ons gezin. Niet dat er wereldschokkende dingen gebeuren ofzo, maar er zijn wat wrijvingen en veel daarbij behorende emoties. En de kunst is, die emoties er gewoon te laten zijn, zonder ze te willen oplossen, zonder ze 'weg' te willen toveren, zonder te sturen. Gewoon de emoties de ruimte te geven, ook al weet je niet waar ze vandaan komen. En altijd als dat lukt, de emoties er te laten zijn, komt er uiteindelijk harmonie te voorschijn. Gister een enorme huilbui van Dylan, geen idee waar ie vandaan kwam, maar er waren ineens een bult tranen, en ze moesten er uit. En gelukkig voelde ik in mezelf alle ruimte. Ik was bij 'm, hield 'm vast, was stil, en luisterde. En na een kleine tien minuten was het klaar. En ging Dylan lekker spelen, wonderlijk hoe het zichzelf allemaal oploste, door niks te doen, gewoon aanwezig te zijn.

's Middags was er weer zo'n moment. Nu was wél duidelijk waarom er tranen waren, Dylan was een aantal keren flink gevallen op het ijs. We waren in FlevOnice, een outdoorschaatsbaan bij Biddinghuizen, echt een aanrader trouwens! Maar met een buitentemperatuur van 9 graden....

Ik zat gewoon even te genieten op de bank met een muziekje, en dat gebeurt niet vaak. Dat ik gewoon lekker op de bank zit te luisteren en te niksen. Héérlijk! Ik genoot er echt van gisteravond. Het muziekje wat ik draaide was van De Dijk. Hun nieuwe CD Scherp De Zeis, héérlijke plaat. Ik had de cd cadeau gedaan voor Sinterklaas aan Brenny, maar in de praktijk komt het er op neer dat ik 'm draai! Voelt een beetje stupid, alsof ik 'm voor mezelf gekocht heb, wat echt niet zo is, maar ach, het is gewoon heerlijke muziek. En het aardige is, dat vindt Dylan ook! Hij zat terwijl ik lekker op de bank zat, te spelen met zijn zelf gebouwde lego Star Wars basis. En daar moet bij gezegd worden, het komt niet supervaak voor dat ie dat doet. Hij wil eigenlijk altijd dat ik meespeel, en dat doe ik soms, maar meestal niet, tot groot verdriet van Dylan. Maar nu gaat ie er helemaal in op, heerlijk om te zien! En terwijl hij op de grond zit te spelen en ik op de bank zit te genieten komen de liedjes van De Dijk voorbij. Als de titelsong begint staat ie even op en beweegt mee met het ritme wat ingezet wordt, het klinkt zo lekker! En Huub van der Lubbe zingt: 

 

Elke dag valt iets te vieren

In het groot of in het klein

 

En dat is precies wat ik aan het doen ben, vieren dat ik vandaag een belangrijke stap heb gezet op het gebied van mijn werk, en ik voel me trots en blij. Heb ook het gevoel dat ik het mag nu, op de bank zitten en niksen, juist omdát ik hard gewerkt heb om hier te komen. Ja het arbeidsethos zit er nog iets te goed in, maar daar wordt aan gewerkt. De muziek gaat verder...

Borstvoeding is moeilijk. Nee, begrijp me niet verkeerd, als de borstvoeding eenmaal loopt, is het het allermakkelijkste wat er is. Je kind heeft altijd overal te eten van precies de goeie samenstelling en precies de goeie temperatuur. Ideaal. Maar voordat je zover bent! Voor de meeste moeders gaat het begin niet vanzelf, is het ronduit moeilijk, en zwaar!

 

Het begint allemaal met de bevalling. De meeste moeders hebben wel een meer of minder traumatisch iets bij hun bevalling. We zijn als samenleving nu eenmaal ver weg bij onze natuurlijke staat van zijn. En dat is denk ik heel moeilijk voor onze kinderen. Want het ter wereld komen is al geen kattepis, maar de manier waarop kan soms erg moeilijk zijn voor een baby! En omdat het babietje van slag is, gaat het happen niet vanzelf, of moelijk. ach er zijn legio moeilijkheden aan het begin die in dit blog niet allemaal te bespreken zijn. Wat ik wil zeggen is, dat de moeilijkheden met borstvoeding vaak al beginnen bij de bevalling! De reflexen die een baby heeft zodat de borstvoeding ontstaat, kunnen gewoon flink verstoord zijn.

 

Bij mij begon het drama in elk geval wel bij de bevalling. Het begin deed ik fantastisch. Toen de bevalling zich aandiende regelde ik nog snel het één en ander, en gaf me vervolgens over aan het gebeuren. Lag in allerlei standen op de bank, voor de bank, tegen de bank, gehurkt, voorover enzovoort. Het ging, zeker achteraf gezien, heel soepel. Tot ik in de zogenaamde transitiefase terecht kwam. Dat is de fase waarin je als vrouw niet meer weet waar je het moet zoeken. In feite is het een overgangsfase van ontsluiting naar persen. Als je als vrouw dan een andere vrouw in de buurt hebt, die je gerust stelt, je hoofd aait, hete thee voor je zet (ik zeg maar wat), en die wéét dat je in de transitiefase zit en je dat ook vertelt, dan kom je vervolgens vanzelf in het ter wereld brengen van je kind terecht, de oerkracht doet de rest. Maar zo'n vrouw had ik niet. Mijn lief was er uiteraard wel, maar die ging, omdat ie natuurlijk ook geen flauwe notie had van een bevalling, mee in mijn wanhoop, en belde de verloskundige. Daar ging het fout. Ze constateerde volledige ontsluiting en legde mij....