...hij wilde er niet weg! Het is ineens de leukste school van de wereld geworden. Het vertrouwde achterlaten is ook moeilijk. En toen 's avond laat die tranen kwamen, voelde ik de intensiteit ervan. Die arme schat van ons! Maar ik was ook blij dat de tranen er nu wáren. Tuurlijk doet het 'm pijn. Helemaal omdat zo'n afscheid een vertekend beeld geeft. iedereen vind het jammer dat je gaat, ook degenen die nooit naar je om hebben gekeken.

 

De kunst voor mij is altijd om er totaal te zijn voor Dylan op dit soort momenten (niet moeilijk), zijn emoties totaal te voelen (ook niet moeilijk) en vervolgens bij mijn eigen gevoel te blijven (wél moeilijk!). Want ik help 'm niet door zijn gevoelens over te nemen, en dat is iets wat ik veelvuldig gedaan heb in het verleden. En daaruit vloeit voort dat ik het vaak heb geprobeerd op te lossen, te verzachten of mee ging zitten in die put. Het heeft me wat tijd gekost om hierin te groeien! Juist omdat ik z'n gevoelens zo intens meevoel, kost het mij moeite zijn gevoelens van de mijne te scheiden. Maar dat lukt nu. Het blijft hartverscheurend om m'n kind verdriet te zien hebben, maar ik ben er voor hem, en leef intens mee. En verdriet en afscheid is een natuurlijk deel van het leven. Het is goed. Even bekruipen me weer de twijfels, 'doen we hier werkelijk goed aan?', een zinloze gedachte want terugdraaien kan niet meer. Willen we ook niet. Want aan ons de schone taak om over deze tranen heen te kijken naar wat er komen gaat, en we vermoeden dat dat veel goeds is voor 'm.

 

Een week verder zijn we nu. De eerste dagen begonnen zwaar. Maar die donkere wolken zijn snel opgetrokken! Hij kwam de hele afgelopen week vrolijk uit school! En telkens als iemand Dylan vraagt hoe hij z'n nieuwe school vindt, antwoord hij met "heel leuk" of zelfs "heel erg leuk". Het lijkt er op dat het een goeie beslissing was....

Plaats reactie

Naam (verplicht)

E-mail (verplicht)

Website

Nieuwe reacties per e-mail ontvangen

Vernieuwen

Verstuur

Annuleren