Een nul voor taal en 11-11-11
- Details
- Gepubliceerd: vrijdag 11 november 2011 09:25
Ben een belangrijke ervaring rijker! Het begon allemaal een paar week geleden toen Dylan aangaf dat ie ontzettend moe was van mijn vragen. Dat had hard aan kunnen komen, maar dat deed het godzijdank niet, ik kon 'm echt hóren, voelde gelijk wat ie bedoelde. Hij zei het vermoeid, zoals hij het voelde. Hij was er gewoon echt helemaal klaar mee, met al mijn gevraag. Hoe was het op school vandaag, wat heb je gedaan?, nog leuke dingen beleefd vandaag?, hoe ging het met jou en X vandaag?, hoe...., wat....., en hoe ging dat......? Als ik het zo achter elkaar op schrijf word ik er zelf moe van! Ik snapte het gelijk, want ik zie het mezelf door zijn opmerking ineens doen. Altijd. Elke dag. Want praten is mijn manier om contact te maken. En ik vind het zo fijn om 'm weer te zien dat ik gelijk probeer om op alle mogelijke manieren contact te maken. Maar, en dat begint nu door te dringen, dat contact is er al. Altijd al! Vanaf het moment dat Dylan uit me geboren werd is dat contact er, onverbrekelijk. En dat wat ik wil, intunen, dat kan ik beter doen door.....
...