Diep gevoelde dankbaarheid

Ik ben er uit. Mensen die mij gevolgd hebben weten dat ik nog steeds een tweede kind wilde, maar ik ben er uit, ik laat het los. Niet dat ik niet nog een tweede zou willen, ik vind een kind krijgen werkelijk fantastisch. Maar ik laat het los. Ik heb de laatste weken een switch gemaakt in mijn denken en vooral voelen hierover. Zonder dat ik er erg in had, was het krijgen van een tweede obsessief voor me geworden. Bij elke moeder met meer dan één kind die ik ontmoette, voelde ik: dat wil ik ook. En niet op een gezonde manier, maar uit een gevoel van gemis: het is pas goed als ik een tweede kind baar. Het was bijna: als ik een tweede kind krijg....nou, dán ben ik pas gelukkig. Oef. Toen ik dát van mezelf in de gaten kreeg, lukte het me om het om te keren. Want op deze manier leef ik totaal aan het moment van nu voorbij. Wat zonde! Want in het moment van nu is er zóveel om dankbaar voor te zijn! Ik heb een fantastische .....

 

....man, één uit duizenden! Eéntje die in tegenstelling tot alle mannen hiervoor, alle ruimte heeft voor mij. Ik heb een prachtige zoon, kerngezond, lekker in zijn vel, heerlijke kerel! En dat terwijl ik op mijn 35e, toen mijn toenmalige verkering op de klippen liep, bang was dat ik nooit moeder zou worden! Maar het is me allemaal gebeurd, een man, een kind. Zo krankzinnig veel om dankbaar voor te zijn! Ik krijg het gelukkig nu eindelijk m'n strot uit, het woord dankbaarheid. Omdat ik uit een streng gereformeerd nest kom waar dankbaarheid "moest", ben ik het gaan verfoeien. Maar dankbaarheid is geen concept, zoals in het geloof van toen, het is iets om te voelen. In je hart. En godezijdank, ik vóél het nu. Ik vind het niet meer truttig, maar het is nu voor mij één van de basispijlers waarop mijn levensgeluk gebaseerd is. En doordat ik intens blij ben met wat ik heb, valt elke vorm van gemis weg, dus ook het zogenaamde gemis van een tweede kind, een broertje of zusje voor Dylan (hoezeer ik hem dat ook gun), het is weg!
Me dankbaar voelen, voor de grote dingen (man, zoon), maar ook voor de dingen die ik tot voor kort normaal vond: ademhalen, ruiken, zien, proeven, horen, muziek kunnen maken, de zon op m'n gezicht. En ga zo maar door. Klink ik al soft? Nou dat is dan maar zo, ik voel me er reuzegoed bij dat ik me na jarenlang oefenen eindelijk dankbaar kan voelen. Het leven wordt er oneindig veel mooier van!
Einstein zei het op deze manier:
 
Er zijn slechts twee manieren om je leven te leven:
doen alsof niets een wonder is,
en doen alsof alles een wonder is.
Ik geloof in het laatste.
 
Fijne dag verder!

Reacties   

#6 Ellen 29-11-2010 16:37
Ja dat doet \'t zeker, vooral de aandacht naar mijn lichaam brengen helpt enorm, voelen hoe het is. En ik heb altijd mijn muziek om we weer terug te brengen bij mezelf, ik schrijf zelf liedjes die o.a. hier over gaan. Heb net dit weekend voor het eerst een YouTube-filmpje van een van mijn liedjes gemaakt, dwz mijn vriend heeft \'m gemaakt. Kijk maar als je zin hebt!
http://www.youtube.com/watch?v=aX71bOMVu3E
(link werkt helaas niet direct in dit programma, je moet \'m even copiëren en plakken)
Groetjes! Ellen
Citeer
#5 Lidwien 28-11-2010 16:00
Ja, ik raak het ook regelmatig kwijt (-: En ben dan weer dankbaar voor elke herinnering aan dankbaarheid, want inderdaad, ook bij mij wordt \'t steeds gemakkelijker om dat terug te vinden. Zo\'n eeuwige pendulum lijkt het wel in het leven, tussen donker en licht, tussen willen, verlangen en simpel \'zijn\' met wat er is, nu. Ademen, lichaam voelen, he gelukkig, dat helpt me in die momenten (-: Ik hoop jou ook!
Citeer
#4 Ellen 28-11-2010 11:36
Dank voor je reactie Lidwien, mooi om te lezen! Zo ervaar ik dat ook zoals jij dat formuleert: dan is het goed zoals het is. En ik weet niet hoe dat bij jou is, maar ik raak deze staat van zijn nog regelmatig kwijt, maar vind \'t wel steeds makkelijker weer terug. Fijne dag!
En groetjes!
Citeer
#3 Lidwien 23-11-2010 14:26
Wat een herkenbaar verhaal, een 2e kindje \'willen\'. Stuitte zojuist bij toeval op je blog, en het raakte me in mijn hart. Ook ik merk wat een wereld van verschil het is in lijf, hoofd en ziel als ik kijk naar wat ik heb en niet naar wat ik niet-heb. Als dankbaarheid tastbaar is, dan maakt het niet meer zo uit, dan is het goed zoals het is. En ik heb er nu ook zo\'n vertrouwen in dat mijn zoontjes leven ok is zoals het is, als enig kind. Heerlijk, dat vertrouwen, dat het maar altijd mag blijven!
Citeer
#2 Ellen 20-10-2010 14:36
Hoi Jentte!

Eigenlijk was het geen strijd, maar wás het er ineens, mijn vermogen om dankbaar te zijn, het glas is halfvol ipv halfleeg. Eigenlijk was het kijken naar wat ik niet heb meer een strijd. Als ik nu terug kijk.
Dank voor je reactie,lief!

Greetz! Ellen
Citeer
#1 jenette 20-10-2010 14:35
:cheer: Mijn respect! Want zo\'n omslag is best moeilijk en alleen dat inzicht al is een hele stap vooruit.... :D Maar wat een geworstel heb je dan gehad.....pfjoe.... :0
Citeer

Plaats reactie


Beveiligingscode
Vernieuwen