- Details
-
Gepubliceerd: maandag 01 augustus 2011 08:21
Wat een drukke zomer is dit! Wel heerlijk hoor, maar ook druk, of liever gezegd: vol. Gisteren een lekker bijkomdagje thuis. Samen met manlief en zoonlief een beetje aanklooien. En samen een DVD-tje gekeken: The Lion King. Een film die volgens mij zowat iedereen gezien heeft, maar ik dus nog niet. De muziek kende ik al wel natuurlijk, maar de film stond al heel lang op mijn verlanglijstje om te gaan kijken. Wat een mooie film. En vooral, wat een mooie boodschap! Herinner je wie je bent. Een koningskind.
Simba, een leeuwenjong, de aanstaande koning, maakt een drama mee: zijn vader gaat dood en zijn jaloerse oom doet hem geloven dat Simba daar zelf de oorzaak van is. Hij vlucht en groeit elders op en verdringt zijn pijn en daarmee zijn achtergrond. Totdat hem duidelijk gemaakt wordt dat hij een roeping heeft, koning zijn. Hij was tenslotte het koningskind, het kind van de vermoordde koning. Eigenlijk zijn we allemaal koningskinderen besefte ik me na het zien van de film, mensen met ontzettend veel in hun mars. Maar door pijn die we in ons leven onherroepelijk tegen komen, al is het 'alleen' maar dat er even niemand is die ons kan zien zoals we werkelijk zijn, vergeten we dat we oneindig krachtig zijn, oneindig sterk, koninklijk. We leven ons leven, zijn misschien zelfs wel een beetje gelukkig, akunamatata (geen zorgen)...
- Details
-
Gepubliceerd: woensdag 13 april 2011 08:47
Ben een belangrijke ervaring rijker! Het begon allemaal een paar week geleden toen Dylan aangaf dat ie ontzettend moe was van mijn vragen. Dat had hard aan kunnen komen, maar dat deed het godzijdank niet, ik kon 'm echt hóren, voelde gelijk wat ie bedoelde. Hij zei het vermoeid, zoals hij het voelde. Hij was er gewoon echt helemaal klaar mee, met al mijn gevraag. Hoe was het op school vandaag, wat heb je gedaan?, nog leuke dingen beleefd vandaag?, hoe ging het met jou en X vandaag?, hoe...., wat....., en hoe ging dat......? Als ik het zo achter elkaar op schrijf word ik er zelf moe van! Ik snapte het gelijk, want ik zie het mezelf door zijn opmerking ineens doen. Altijd. Elke dag. Want praten is mijn manier om contact te maken. En ik vind het zo fijn om 'm weer te zien dat ik gelijk probeer om op alle mogelijke manieren contact te maken. Maar, en dat begint nu door te dringen, dat contact is er al. Altijd al! Vanaf het moment dat Dylan uit me geboren werd is dat contact er, onverbrekelijk. En dat wat ik wil, intunen, dat kan ik beter doen door.....
...