Nee. Jammer, helaas, toch nog geen verandering van slaappatroon waar ik in mijn vorige blog over juichte. Ja, te vroeg gejuicht. Het heeft een dikke week geduurd, dat binnen een kwartier in slaap vallen en nu is het weer als vanouds, gisteravond zelfs een megaterugval, we zijn zelfs maar met z'n drieën televisie gaan kijken. Heel gezellig wel. Deed ons aan een periode denken dat dat de enige manier was om Dylan in slaap te krijgen, voor de tv zittend. Lekker onverantwoord hè? Maar als het werkt, dan werkt het. En het bracht een beetje lucht in een toch best wel belastende situatie. Vanavond hoopte ik de winst...
Alweer??? Dylan is nu voor de zesde keer op rij binnen een kwartier in slaap gevallen! En ik kan je niet vertellen wat voor een GIGA verandering dat is! Ik durf er eigenlijk nog niet op te hopen, maar voel me toch lichtelijk euforisch! Het lijkt nu toch een trend te zijn in plaats van het gevolg van ziek zijn. Zondagavond begon het, Dylan ging naar bed, en was binnen vijf minuten vertrokken, mij in verbijstering achterlatend. Zo val ikZELF altijd in slaap! Ik hoef maar een kussen te ruiken en lig al te pitten, altijd al gedaan, en ik ben er erg dankbaar voor want het lijkt me vreselijk al dat wakker ge-lig wat sommigen hebben. Ik slaap altijd als een roos, óók als er zorgen zijn. Maar Dylan....
Ik weet niet hoe het zo gekomen is, maar ik geniet steeds meer van Dylan. Wat een prachtmens! Zo aandachtig, zo puur en zóó lief. Nou is het ook wel heel moeilijk om niet stapelgek op je eigen kind te zijn, maar soms is dat ook gewoon weg, als je gestoord raakt van het gedrag van je koekie, zoals ik van de week. Dylan ging maar door en door met lol trappen, en daar is niks mis mee natuurlijk, maar het eindresultaat was dat ik een kastanje in mijn gezicht kreeg. No can do. En als ik pijn heb, dan word ik kwaad. Heel raar eigenlijk, ik ga niet huilen ofzo, maar ik knal het gelijk weer naar buiten. Dylan ruw beet gepakt en boze woorden gesproken. En hoewel hij natuurlijk geen kastanje in mijn gezicht mag gooien, slaat dat kwaad zijn helemaal nergens op. En bovendien maakte het hem intens verdrietig. "Mama, we zouden proberen niet meer boos te zijn". "Je hebt gelijk lieve schat" zei ik, maar ik mokte ook nog wat na. Ja maar jij.....dacht ik. Die kastanje...
Op Dylans lange schooldagen haal ik 'm tussen de middag op om samen te eten. Omdat we niet gekozen hebben voor een school in de buurt, houdt dat in dat we dan niet thuis eten. We zoeken een lekkere groenplek op en eten onze bammetjes daar op. Dan zitten we weer eens in dit park, dan in dat groenstukje van de stad, en overal vermaken we ons wel. Met zelf (door Dylan) bedachte spelletjes, pakkertje of gewoon niksen. Maar vandaag vonden we allebei wel erg bijzonder. We waren op Dylans verzoek....
Nu heb ik hetzelfde als Dylan aan het begin van deze week had, keelpijn, buikpijn en moe. Dus ik maak maar eens van de gelegenheid gebruik, nu ik op de bank hang, om verder te gaan met mijn schrijfsels. Ik schreef over ergernis en het zou misschien leuk zijn te weten hoe dat verder is gegaan. Wel. Ik kwam een boek tegen, How2Talk2Kids, en dat gaf me precies de handvaten die ik nodig had om mezelf uit dit moeras te trekken. Want zo ervoer ik het echt, als een moeras van beroerde communicatie met mijn kind, die onze relatie met elkaar niet ten goede kwam. Maar daar was het boek.....
In mijn vorige blog schreef ik over mijn ergernis. En een paar dagen later komt ineens het besef -kedeng!-: mijn ergernis ontstaat omdat ik de realiteit niet accepteer, niet accepteer dat Dylan zich op sommige momenten op een manier gedraagt die ik niet wenselijk vindt. En mijn eigen reactie accepteer ik evenmin, mijn ergernis, mijn ongecontroleerde woede en volledig gebrek aan geduld en creativiteit. Zo connected als ik wil zijn, zo disconnevted ben ik op zo'n moment. En er komt maar geen schot in de zaak omdat ik niet accepteer dat het op dit moment nu eenmaal zo is. Acceptatie betekent niet dat ik zijn of mijn gedrag goedkeur, acceptatie betekent alleen....
Ja ze hebben me aardig te grazen gehad daar bij kaakchirurgie. Ik was ondanks de zenuwen van te voren nog vrij opgewekt over het geheel. Toen de kaakchirurg voorstelde om de andere verstandskies ook te trekken in verband met een toch wel groot gat daarin, stemde ik toe met het idee dat ik er dan ook helemaal van af zou zijn. En hij zei dat je van de bovenste kies meestal minder last hebt dan van de onderste. Maar het viel hem ook wat tegen, want beide kiezen wilden van geen wijken weten, bijna een uur waren ze met me bezig en hij had zijn supervisor erbij nodig om de bovenste er uit te krijgen, die zat te vast. Doordat het zo lang duurde voelt mijn wang verropt.....
Vloekend op de fiets zat ik gister. Het liep echt voor geen meter. We zouden even naar de Albert Heyn op de fiets met z'n drietjes, de dagelijkse handbike-training van Brenny en een boodschap combinerend. Leek praktisch. Maar voor mij werd het een wanhoop. Omdat Dylan in een dromerige niet-luisterbui was. En dromerig zijn en het verkeer gaat niet samen. Maar hoe maak je dat in vredesnaam duidelijk aan een 4-jarige? Op dit moment ben ik....
Mooie ervaring met Dylan in de afgelopen week. We moesten naar een begrafenis, en Dylan had geen zin. En dat liet ie luid en duidelijk merken door steeds opnieuw te herhalen op een dreinerige toon: ik wil niet naar die begrafenis. Nou zijn begrafenissen ook niet mijn favoriete tijdsbesteding, maar ik wou erheen. Vaak als Dylan dit soort "ik wil dit" of "Ik wil dat niet" buien heeft, word ik onrustig. En vaak sla ik dan een medelevende reactie over, en begin mijn antwoord met een "ja, maar...". Maar dit keer had ik de tegenwoordigheid van geest...
