...en is mijn mondhoek stuk. Moest naderhand erg huilen, ik denk vooral omdat er door de professionele houding van de mensen met wie ik te maken had weinig empathie te voelen was, terwijl ik die juist even erg nodig had omdat het zo moeizaam ging. Langzaam kom ik wat bij van het drama. Maar voor Dylan is het eigenlijk allemaal heel leuk, en daar geniet ik ondanks mezelf wel heel erg van! Hij stuitert door het huis, als een wervelwind. Dan bij mij, maar vooral veel bij Brenny. Want hij heeft ineens duidelijk de smaak van het met papa samen zijn te pakken. 's Avonds na de ingreep zei hij met een vrolijk en tegelijk ernstig gezicht tegen me: Mama, ik vind het heel leuk om eens met papa alleen te zijn. Ik antwoordde dat ik dat heel erg fijn vond, maar binnen in mij jubelde ik:  halleluja! En als ik hem voorstel dat we dat veel vaker kunnen doen, tijd voor papa en Dylan, gaat ie er gretig op in. Weer voel ik in mijn binnenste ondanks mijn gemangeldheid een halleluja. Want op zijn zachtst gezegd is Dylan nogal mama-georiënteerd, en een beetje meer papa in het geheel zou alle partijen erg goed doen. En door die suffe verstandskiezen van mij gaat het ineens vanzelf en spontaan. Want papa is 'in charge' dit weekend, en dat betekent twee eigenwijze mannen bij elkaar, en ik lig zo op apegapen dat ik niet anders kan dan het ze lekker zelf uit laten zoeken. Een gunstige zaak, want mijn bezorgde bemoeizucht heeft zeker zijn negatieve kanten. Maar ze redden zich uitstekend, de mannen, en aan Dylans gestuiter is te duidelijk merken dat ie het naar zijn zin heeft!

Plaats reactie

Naam (verplicht)

E-mail (verplicht)

Website

Nieuwe reacties per e-mail ontvangen

Vernieuwen

Verstuur

Annuleren