Vloekend op de fiets
- Details
- Gepubliceerd: zondag 13 juli 2008 09:49
...wat dat betreft het spoor weer even bijster. Het leek best goed te gaan een tijdje terug, Dylan reed netjes rechts, en reageerde op wat we aan aanwijizngen gaven, maar vooral dat laatsts is nu een puinhoop. Hij wordt zo in beslag genomen door het volgen van het "spoor", middenop de weg, dat ie zelfs niet eens meer reageert op wat ik zeg. En als de stoplichten op oranje springen en ik hem maan om achter papa aan te fietsen, wil ie stopppen om op het knopje te gaan drukken. Dat had ik achteraf beter kunnen doen inderdaad, gewoon een rondje wachten, want haast hadden we niet. Maar mijn rust was ik kwijt, en dan is het slecht hazen vangen met deze vrouw. Ik voelde hoe mijn pure bezorgdheid omsloeg in pure woede omdat er niet naar me geluisterd werd. En hoewel ik het niet goedkeur, kon ik me een stuk beter voorstellen waarom mijn vader mij als uk een dik pak voor mijn broek gaf toen ik de drukke weg oprende naast ons huis, om het af te leren. Ik doe pogingen andere oplossingen te zoeken met Dylan, en heb hem uitgelegd dat ik boos word omdat ik bezorgd ben om hem, dat ik er niet aan moet denken dat er een auto tegen hem aan rijdt. Waarop Dylan prompt vraagt: Wat gebeurt er dan met mij? Arghhh, dat wil ik niet eens visualiseren!
Laat ik maar eens wat realistischer worden wat betreft Dylan. Het schijnt dat kinderen pas tegen hun 10e jaar in staat zijn om het overzicht te hebben wat je in het verkeer nodig hebt. Nou en dat is Dylan nog lang niet, ik geloof dat ik al teveel van hem verwacht, hem overschat, hij lijkt soms al zo groot, maar is natuurlijk nog hartstikke piep....