Lief en leed

Details
Gepubliceerd: woensdag 30 september 2009 06:39
Ik weet niet hoe het zo gekomen is, maar ik geniet steeds meer van Dylan. Wat een prachtmens! Zo aandachtig, zo puur en zóó lief. Nou is het ook wel heel moeilijk om niet stapelgek op je eigen kind te zijn, maar soms is dat ook gewoon weg, als je gestoord raakt van het gedrag van je koekie, zoals ik van de week. Dylan ging maar door en door met lol trappen, en daar is niks mis mee natuurlijk, maar het eindresultaat was dat ik een kastanje in mijn gezicht kreeg. No can do. En als ik pijn heb, dan word ik kwaad. Heel raar eigenlijk, ik ga niet huilen ofzo, maar ik knal het gelijk weer naar buiten. Dylan ruw beet gepakt en boze woorden gesproken. En hoewel hij natuurlijk geen kastanje in mijn gezicht mag gooien, slaat dat kwaad zijn helemaal nergens op. En bovendien maakte het hem intens verdrietig. "Mama, we zouden proberen niet meer boos te zijn". "Je hebt gelijk lieve schat" zei ik, maar ik mokte ook nog wat na. Ja maar jij.....dacht ik. Die kastanje...
 
..... bleef me maar dwars zitten. Pas toen de woede wat gezakt was, kon ik zien wat er nu werkelijk gebeurd was. Woede verblindt. En met die woede ben ik verder aan de slag gegaan van de week, want ik wil het niet meer, uit woede handelen. Woede, oké, maar niet gaan handelen op zo'n moment. Dat richt een hoop schade aan. Het duurde een tijd voordat Dylan weer on speaking terms met me was. Toen ik uitlegde dat ik het liever anders had gedaan, dat ik spijt had van die woorden en het ruwe beetpakken, zei hij: "Oh dus het was een vergissing van je?" "Ja, Dylan , het was absoluut een vergissing van me en ik ga dat veranderen". "Oké".
 
En dat heb ik gedaan, ik ben er mee aan de slag gegaan, ben nog niet klaar, en de tijd zal uit moeten wijzen of het werkelijk verschil maakt. Maar een mooi bij-effect van dit verder nare akkefietje is dat ik me weer veel meer verbonden voel met Dylan. Ik heb me naderhand namelijk echt geprobeerd te verdiepen in hoe hij zich voelde en dat ook hardop gezegd. Heel eenvoudig hoor, niks ingewikkelds: in de trant van : 'voel je je verdrietig om mijn boze woorden en de manier waarop ik je beetpakte' en daar vervolgens begrip voor getoond. Waarop hij zich gehoord en gezien voelde. En dat is denk ik de crux, dat ik Dylan echt hoor en echt zie, wat er zich ook voordoet in ons leventje, good or bad. En ineens zie ik veel meer zijn stralende ogen als ie iets vertelt, zijn verwondering, maar ook zijn verontwaardiging over dingen die hij onrechtvaardig vindt. Door hem écht te zien, en me met hem mee te verwonderen, wordt het leven als maar mooier. In die zin helpt Dylan me echt nog veel meer te genieten van het leven dan ik al doe, en dat zit 'm vooral in de kleine dingen. Waarheid als een koe, maar het is nou eenmaal wél waar! Zoals gister toen we op de fiets terug van school een electriciteitsmast stampensvol met vogeltjes zagen. Een prachtig geluid, maar mijn feest was compleet toen Dylan droog opmerkte: zou er eentje jarig zijn ofzo?

Reacties   

#2 Ellen 14-12-2009 20:18
Hoi Hennie! Dank voor je reactie! Hoe ik er mee aan de slag ging en ben: eigenlijk voornamelijk me bewust worden van mijn woede en irritatie, die zeggen iets over mij en wat er in mij speelt, en over de gedachtes en verwachtingen die ik heb, en die verwachtingen zijn soms volkomen irreeël en daardoor zie ik Dylans realiteit volkomen over het hoofd. Het gaat me nu stukken beter af, heb er een boek over gelezen die een hele simpele methode aan de hand doet, ik kom er nog op terug, maar nu eerst Dylan op bed! Kus! Ellen
Citeer
#1 hennie 14-12-2009 20:14
Hoi Ellen,
ben even op je blog. Prachtig, vooral Dylan z\'n opmerking, kan mij voorstellen dat je daar intens van geniet!
Ben benieuwd \'hoe je er mee aan de slag bent gegaan\'. x Hennie
Citeer

Plaats reactie

Beveiligingscode
Vernieuwen