...als: "Hoe kan het dat Sinterklaas weet wat een kind wil hebben?" en "Hoe kan 't dat Sinterklaas niet dood gaat?" Deze vragen zijn door ons vakkundig ontweken (zelfs dat voelt soms als liegen), maar toen hij me vanmiddag vroeg of het waar was wat ie had gehoord, was er geen houwen meer aan. Dus toen we aan tafel zaten ben ik terug gekomen op zijn vraag, en legden we uit hoe de vork in de steel zat. Je had die ogen moeten zien! Zo groot als schoteltjes. En even later tranen. Heel even maar. Daarna vooral véél vragen! Dat is Dylan ten voeten uit, die wil altijd alles weten. Maar vooral de vraag: waarom hebben jullie me dat niet eerder verteld! Ons antwoord? Omdat dat de traditie is in Nederland. Want als we dat jou hadden verteld had gelijk jouw hele kleuterklas het geweten. Toen Brenny en ik er vanavond nog even over napraatten, zei hij dat ie het best raar vond dat we dat in Nederland zo doen, kinderen voorliegen. En ik vind dat eigenlijk ook. Je kunt toch ook vertellen dat het een feest is ter ere van een man die long gone is maar dat we nog steeds verkleedpartijen houden. Zou toch prima kunnen? Aan de ene kant wil je dat je kind niet liegt, maar over Sinterklaas wordt rustig gelogen. Why? Het feest wordt er toch niet minder leuk van als je kinderen gewoon zou zeggen hoe het is? Nou ja, whatever, het is zoals het is. Het besef is volgens ons nog niet helemaal tot Dylan doorgedrongen, maar dat hoeft ook niet. We gaan hoe dan ook zondag een gezellig Sinterklaasfeest vieren!

Plaats reactie

Naam (verplicht)

E-mail (verplicht)

Website

Nieuwe reacties per e-mail ontvangen

Vernieuwen

Verstuur

Annuleren