ja, ik zie het helemaal voor me! Kleine kinderen en poezen: een helse combinatie (voor de poes), uitdagend en prikkelend (voor het kind) en een hoop leedvermaak voor pa en ma.
Ik weet niet hoe het met Chimay zit, niet elke poes is even spraakzaam. Maar poezen hebben een heel arsenaal aan miauwtjes (misschien interessant voor jou als zangdocente).
Als het je eigen kat is, leer je, na verloop van tijd, door gewoon goed te luisteren wat de behoefte van hem of haar is. Ik had op een gegeven moment een broer en een zus. En het viel me op dat de kater echt een mannetje was ( in zijn manier van lopen, de manier van aandacht opeisen etc.) en dat kitty het vrouwtje soms echt kon snauwen naar Dorus haar broer. Misschien omdat het aan mijn eigen jeugd deed denken (had zelf ook een broertje die ik zo nu en dan behoorlijk afkatte), maar dit vond ik altijd zo grappig, zo herkenbaar in ons eigen rollenpatroon. Zo origineel zijn wij blijkbaar niet als mens. Is Chimay een pratertje of een rustig bescheiden poesje? Sorry hoor, ben poezengek!!