Frustraties en emoties, maar toch een mooie dag!
- Details
- Gepubliceerd: zaterdag 03 maart 2012 10:01
Our best days aren't necessarily the ones without frustration,
or disagreements, or upset.
They are the ones where we find solutions to problems
and succeed at honouring each other for who we are.
Jarenlang hing ie op m'n prikbord, deze uitspraak. Inmiddels is de uitspraak weg, en het prikbord ook, want dat vond ik veel te rommelig. Maar de essentie van de uitspraak zit nog steeds in m'n systeem en komt deze week dagelijks terug. Want er zijn een hoop emoties deze week in ons gezin. Niet dat er wereldschokkende dingen gebeuren ofzo, maar er zijn wat wrijvingen en veel daarbij behorende emoties. En de kunst is, die emoties er gewoon te laten zijn, zonder ze te willen oplossen, zonder ze 'weg' te willen toveren, zonder te sturen. Gewoon de emoties de ruimte te geven, ook al weet je niet waar ze vandaan komen. En altijd als dat lukt, de emoties er te laten zijn, komt er uiteindelijk harmonie te voorschijn. Gister een enorme huilbui van Dylan, geen idee waar ie vandaan kwam, maar er waren ineens een bult tranen, en ze moesten er uit. En gelukkig voelde ik in mezelf alle ruimte. Ik was bij 'm, hield 'm vast, was stil, en luisterde. En na een kleine tien minuten was het klaar. En ging Dylan lekker spelen, wonderlijk hoe het zichzelf allemaal oploste, door niks te doen, gewoon aanwezig te zijn.
's Middags was er weer zo'n moment. Nu was wél duidelijk waarom er tranen waren, Dylan was een aantal keren flink gevallen op het ijs. We waren in FlevOnice, een outdoorschaatsbaan bij Biddinghuizen, echt een aanrader trouwens! Maar met een buitentemperatuur van 9 graden....
...... is de kwaliteit van het ijs niet ál te best, en is Dylans broek na drie keer vallen flink nat. Hij is er poepflauw van, te hard gevallen, te nat. Hij wil stoppen. Maar ik natuurlijk niet!!! En als ik 'm nu droge kleren aantrek, dan heeft ie niet nóg een setje droge kleren, en kan ie dus niet nóg een keer het ijs op. (note to self: volgende keer twéé setjes reservekleren mee voor Dylan!) Maar ik weet hoe het werkt bij Dylan, ik voel waar er ruimte is, en daar waar er absoluut geen ruimte is, zoals nu. We gaan het ijs af. (Ik weet zeker dat ik een jaar geleden op dit punt nog diverse zinnen had geproduceerd beginnend met "ja, maar..") Eerst maar even eten. Ik trek hem mijn droge sokken aan, en de pyamabroek die hij onder z'n gewone broek draagt is al iets minder nat. Dylan wil eerst wel patat, hij redt het wel eventjes zonder droge kleren. En dus zitten we even later genoeglijk aan wat porties junkfood, en hervind Dylan zijn vrolijke zelf (en drogen 'en passant' zijn kleren). Inmiddels is het donker en branden er lampen boven de ijsbaan. Ik zeg tegen de mannen dat ze me dadelijk nog wel even moeten laten gaan, want ik wil nog even lekker schaatsen. "Ik heb me bedacht, ik wil tóch nog wel een keer het ijs op" zegt Dylan. Ik juich van binnen en ben blij. Zo'n happy ending gevoel, en toen kwam het toch allemaal nog goed, we hebben hier tenslotte wel anderhalf uur voor in de auto gezeten! (en straks nog weer terug ook!) En dus schaatsten we even later gezellig nog een keer het rondje van 3 km, in het donker, bij lantaarn- én maanlicht, echt súper!!!! Ik heb er van genoten, en Dylan ook. Vanochtend zei Dylan zacht in mijn oor: "Wat was het leuk hè mama, gisteren." Mooi is dat, dat ondanks de tranen en de frustratie van de dag, toch het goeie gevoel is achter gebleven. En dat heeft naar mijn idee alles te maken met de ruimte die er is voor zijn gevoelens. Als die er maar mogen zijn.Our best days aren't necessarily the ones without frustration, or disagreements, or upset. They are the ones where we find solutions to problems and succeed at honouring each other for who we are.