Mooiste moment van de week

Details: Gepubliceerd: zaterdag 10 september 2011 12:11

Zo. Het zit er op. De eerste week school is met goed gevolg afgelegd: Dylan was goed op tijd, had steeds de goeie spullen bij zich, I passed the test! Nee maar zonder flauwekul, ik vond het druk! Ben de hele week wezen rennen en draven, heb verder niks bijzonders gedaan, "alleen maar" voor m'n gezin gezorgd, maar ik had geen tijd over. Geen tijd voor mijn eigen dingen wel te verstaan: voor mijn bedrijf of voor het schrijven van mijn liedjes. Erg frustrerend. Ik hoop dat ik er de komende weken weer geroutineerd in raak en tijd ga overhouden! Maar goed. Het was ook wel spannend de afgelopen week, want Dylan ging voor het eerst naar zwemles. De meeste kinderen van zijn leeftijd hebben al de nodige diploma's op zak, maar Dylan nog niet. Deze week begon toevallig ook zijn zwemles bij de Reddingsbrigade . Dat doen ze erg leuk, ze geven één op één les omdat elk kind in zijn/haar eigen tempo leert. Dylan vermaakte zich kostelijk! Die moest na een half uurtje in het water klooien bijna huilen omdat het afgelopen was! Echt! Maar het huzarenstukje van de week...

...was toch het schoolzwemmen. En Dylan zag er vreselijk tegen op. Omdat ik er niet bij zou zijn, en dan vooral omdat ie zich alleen uit en aan moest kleden. Los daarvan vond ik het toch ook wel spannend. De meester had er namelijk geen blijk van gegeven dat de informatie over Dylan (hij kan NIET zwemmen), ook echt was blijven hangen! Dus toen Dylan donderdag met zwemtas naar school toog, drukte ik de beste man nogmaals op het hart dat mijn zoon de zwemkunst niet meester is. Ja ik weet het, ik ben een echte bezorgde moeder, en dat mág ik zijn van mezelf intussen, het is namelijk mijn hart wat daar op straat loopt!

Ik was reuze benieuwd naar Dylans ervaring en toch, ik kan het niet helpen, een tikje gespannen. Ik stond al te wachten met de auto, toen Dylans klas in een lekker ongeorganiseerde ganzepas weer bij school aan kwam. Dylan zag er vrolijk uit, dus haalde ik opgelucht adem. Toen ik even later met hem terug reed naar huis, vroeg ik hem natuurlijk het hemd van het lijf over de les. Hij vond het leuk! Dat hij het ook spannend had gevonden allemaal, merkte ik aan het eind van de rit toen we bijna bij huis waren. Aan zijn lichaamstaal zag ik dat ie zich tegen me aan wilde vleien, natuurlijk een beetje onpraktscih in een auto, maar hij raakte toch met z'n hoofd even zacht mijn arm, waarbij ik voelde hoe hij de koestering zocht van mijn nabijheid. En door de diepe ontroering die dat bij mij teweeg bracht, werd dat gelijk het mooiste moment van de week....

Plaats reactie

JComments