... en heb 'm de ruimte gegeven voor zijn gevoel door te proberen het te benoemen. En vervolgens mijn fout toegegeven. Niet zijn gevoelens gebagatelliseerd omdat het maar zo iets kleins is, zijn gevoelens zijn er en ze zijn meestal heel intens. Voordat ik dit deed had ik de neiging het 'goed' te maken, door iets te ensceneren bijvoorbeeld. "Dan mag jij.....dat en dat doen". Maar dat is de realiteit niet. De realiteit is dat ik iets deed wat Dylan wilde doen en proberen het gebeurde te vervangen door iets anders doet geen recht aan zijn gevoelens. Ik denk dat ik onbewust bang was voor de intensiteit van Dylans gevoelens. Want ze zijn intens, ook bij zoiets kleins. Maar als ik even de ruimte neem voor zijn emoties, hem laat merken dat ze er mogen zijn en hem begrijp, dan zijn ze ook zo weer over. Met aandacht en liefde kom je een heel eind.

 

Sinds ik dit principe wat meer beheers, ruimte voor Dylans gevoelens, maar ook voor die van Brenny of voor die van mij, heerst er hier veel meer harmonie. Ik moet er nog steeds veel in oefenen, want het zit er bij mij niet natuurlijk in. Maar het levert in elk geval rust op, alsof ik hiervoor altijd gestreden heb tegen de realiteit, wat in feite ook zo is. De realiteit zit vol met intense emoties, emoties waar ik als kind niet de ruimte voor had om er mee om te leren gaan, en als volwassene doe ik er vervolgens jaren over om het oude systeem in mij af te leren, en mijzelf een nieuwe manier van met emoties omgaan aan te leren. Ik ben er zo superblij mee dat het begint te lukken! Ondanks het feit dat Dylan ziek is dit weekend, en ik gister een blunder van 280 euro bleek gemaakt te hebben(shit!), hebben we een heerlijk weekend samen!

 

Bij mij op het prikbord hangt een utspraak van iemand die ik ontmoette ergens op een mailinglijst:

"Our best days aren't necessarily the ones without frustration, or disagreements, or upset. They are the ones where we find solutions to problems and succes at honouring each other for who we are".  Klinkt heel eenvoudig, en dat is het uiteindelijk ook, maar het duurt soms best een tijdje om daar te komen. Maar ik vind het resultaat zó de moeite waard!

 

Boeken die mij geholpen hebben bij bovengenoemd proces:

Raising Our Children, Raising Ourselves van Naomi Aldort

Luisteren naar kinderen  van Thomas Gordon

How2Talk2Kids van Adele Faber & Elaine Mazlish

Geweldloze communicatie van Marshall Rosenberg

 

Plaats reactie

Naam (verplicht)

E-mail (verplicht)

Website

Nieuwe reacties per e-mail ontvangen

Vernieuwen

Verstuur

Annuleren