Stapelgek
- Details
- Gepubliceerd: zaterdag 24 mei 2008 22:40
Ik word stapelgek van mijn kind. En ik merk dat ik me verzet tegen dat gevoel. Want ik wil helemaal niet stapelgek worden van 'm maar ik ben het toch. En ik doe dappere pogingen dat gevoel toe te laten, zodat het er kan zijn. Zonder dat ik er iets mee doe. Gewoon constateren dat ik vandaag stapelgek word van alle verzoeken en bevelen (!) om dit en om dat en om zus en om zo. Knettergek. Ik ben ongesteld, de eerste dag, en dan wil ik eigenlijk....
....met rust gelaten worden, maar het voelt alsof er elke minuut aan me getrokken wordt. En ik weet wel, het is heel normaal dat je af en toe spreekwoordelijk zin hebt ze achter het behang te plakken. Maar ook al vindt "men" het normaal, ik vind het vreselijk. Het voelt zo niet-harmonieus, niet-verbonden.
Zo, de tranen stromen, dus stroomt mijn energie straks ook weer. De opluchting breekt door. En ik realiseer me dat het gelukt is, het gevoel heb ik toegelaten, en het is ook weer vertrokken zoals het gekomen is, geruisloos. Het is weer licht! Ik kan weer verder.