Wie ben ik (vervolg)

Ik werd geboren in 1967 in de Noordoostpolder als oudste in een gereformeerd gezin. Niet superstreng met rokjes enzo, maar wel behoorlijk dogmatisch, als kind was ik me er behoorlijk bewust van dat wij “geboren waren als zondige wezens” en wist niet zeker of ik wel naar de hemel ging. En daar was ik best sip onder. Ik deed het goed op school en was een keurig aangepast meisje. Toen ik 16 was begon ik me wat te verzetten tegen het dogmatische karakter van mijn opvoeding. Na mijn VWO ging ik studeren in Groningen, niet de studie die ik wilde, maar Nederlands, en vervolgens Kunst en Kunstbeleid. Studeerde vrij lang, o.a. omdat ik de laatste 3,5 jaar er ook Klassieke Zang op het Conservatorium bij deed. Rondde helaas geen van beide af en stortte me op zingen, geïnspireerd door docenten van het Roy Hart Theatre. Deze gaan uit van een groot stempotentieel als de adem vrij en het lichaam ontspannen is. Ik was verkocht! Nam les, volgde workshops in deze trant en begon zelf les te geven. Ik verzorgde individuele stemsessies, cursussen aan diverse doelgroepen (vrouwen, studenten, kinderen, scholieren) en (teambuildings)workshops en dirigeerde een aantal kleine koren. Begaf me nog een paar blauwe maandagen in het onderwijs als muziekdocent, vond het geweldig om de scholieren te laten zingen en met ze te keten als ik eenmaal contact met ze had, maar vond de rest prut en wijdde me toen vervolgens weer volledig aan mijn zanglessen en cursussen.

Als jong volwassene was ik zeer geïnteresseerd in persoonlijke ontwikkeling, al wist ik toen nog niet dat dat zo heette. Door mijn sterke spirituele interesse en een zeer laag gevoel van eigenwaarde was ik zeer bevattelijk voor goeroe-achtige types, mensen die 'het licht' gezien hebben en op een manier die niet veel van de christelijke zendingsdrang verschilt, hún waarheid op je proberen over te brengen. Ik moet eerlijk bekennen dat ikzelf ook in die valkuil getrapt ben, weten wat goed is voor een ander. Door een aantal van dit soort ervaringen ben ik er erg van doordrongen hoe belangrijk het is je eigen weg te vinden, en niet die van een ander! En dat geldt ook als moeder of vader, ook in opvoedingsland zijn er allemaal stromingen en door je initiële onzekerheid waai je makkelijk met deze of gene mee. Op zich is daar niks mis mee, mits je na verloop van tijd je eigen spoor vindt en volgt.

Door mijn opvoeding en alle gebeurtenissen in mijn leven ben ik erg doordrongen geraakt van het belang van een evenwichtige opvoeding. Ik weet zeker dat mijn gebrek aan eigenwaarde gerelateerd is aan het gebrek aan ruimte voor mijn eigenheid in mijn vroege jeugd. Dat heeft zeker met de tijdgeest te maken. In de tijd dat wij opgroeiden werden kinderen nog vaak gezien als wezentjes die probeerden je om hun vinger te winden (‘kinderen zijn hinderen’) en was aanpassing denk ik heel belangrijk. Kinderen waren goed opgevoed als ze goed luisterden. Niet onze behoeftes als kind stonden centraal maar ons vermogen om ons aan te passen en zo snel mogelijk zelfstandig te worden (het is onze ouders niet kwalijk te nemen want zij werden op dezelfde manier groot gebracht alleen dan nog een graadje erger ). Wij als volwassenen zitten daardoor vol met onbevredigde kinderbehoeften, vaak zonder dat we daar erg in hebben trouwens. Nu is er veel meer ruimte voor kinderen, de communicatie tussen ouders en kinderen is veel meer tweerichtingsverkeer dan toen, godzijdank. Maar de relatie met onze kinderen is wat mij betreft nog niet uit-ontwikkeld, en dat heeft naar mijn idee te maken met die onbewuste laag in ons, omdat die vaak wel de manier bepaalt waarop we met onze eigen kinderen omgaan. Ik vind het één van de grootste uitdagingen in mijn leven om me bewust te worden van die onbewuste dingen die spelen in de opvoeding van mijn zoon, ik wil namelijk een keuze hebben en niet onbewust en automatisch handelen. Ik wil écht zijn, helemaal als moeder.

En naar mijn idee werpt het zijn vruchten af, ik voel me in elk geval met de dag gelukkiger en met de dag meer verbonden met mijn zoon! Ik voel hoe ik steeds meer contact krijg met een diep vertrouwen binnen in me, waardoor ik zelfs in de meest lastige situaties met mijn zoon (nee het is zeker géén modelkind :-)), weet dat er een oplossing voorhanden is zonder dat ik moet grijpen naar machtsmiddelen.

Klik hier voor "wie ik ben als moeder"